Powiedziałem, że dusza nie jest czymś więcej niż ciało,
I powiedziałem, że ciało nie jest czymś więcej niż dusza,
I że nic, nawet Bóg, nie jest dla człowieka większe niż
    jego własne Ja,
I że ktokolwiek, idzie z oschłym sercem, choćby
    na krótką przechadzkę, ten owinięty w całun, idzie
    na własny pogrzeb,
I że ja albo ty, nie mając centa przy duszy, możemy
    kupić największe skarby świata,
I że jedno spojrzenie, albo ziarnko fasoli w strączku
    wprawia w pomieszanie nauki wszystkich epok,
I że nie ma zajęcia czy pracy, których podjąwszy się,
    młody człowiek nie mógłby stać się herosem,
I że każdy przedmiot, choćby najlichszy, może być
    piastą w kole wszechświata,
I powiadam każdemu mężczyźnie i kobiecie: Niech
    twoja dusza zachowa panowanie i spokój w obliczu
    miliona wszechświatów.
I powiadam ludzkości: Nie pytajcie o Boga,
Albowiem ja, którego tyle rzeczy ciekawi, o Boga wcale
    nie pytam
(Żadne słowa nie wypowiedzą, w jakiej harmonii żyję
    z Bogiem i śmiercią).

Słyszę i dostrzegam Boga w każdym przedmiocie,
    a jednak ani trochę Go nie pojmuję,
I nie pojmuję, kto może być cudowniejszy ode mnie.

Dlaczego miałbym oglądać Boga wyraźniej niż dzisiaj?
Widzę coś z Boga każdej godziny doby i każdej chwili
    godziny,
Widzę Boga w twarzach mężczyzn i kobiet, i w mojej
    własnej twarzy w lustrze,
Na ulicy znajduję listy wysłane przez Boga, i każdy
    podpisany jest Jego imieniem,
I zostawiam je tam, gdzie są, bo wiem, że gdziekolwiek
    pójdę,
Wszędzie punktualnie nadejdą inne, i tak będzie zawsze.