سخنِ سخنوران را شنیده‌ام،
سخن ازل و ابد را
من اما سخن نمی‌رانم
از ازل، از ابد.

هرگز تکوینی درکار نبوده‌است فزونتر از اکنون،
نه جوانی و پیری فزونتر از اکنون
و نه کمالی درکار خواهد بود فراتر از اکنون
و نه بهشت و جهنمی فراتر از اکنون.

اشتیاق و اشتیاق و اشتیاق
همیشه اشتیاق زایای جهان.

برون از ظلمات
جنس‌های مخالف به پیش می‌روند،
همیشه ماده و رشد،
همیشه سکس
همیشه یک پیوند هویت،
همیشه تمایز،
همیشه یک گونه‌ی حیات
بی‌فایده‌ است تفصیل‌اش،
متعلم و نامتعلم چنین‌اش درمی‌یابند.

مطمئن چون قطعی‌ترین اطمینان،
راست در استواری، خوش‌چفت و بست، مقاوم در تیرچه‌ها
قوی چون اسبی، مهربان، مغرور، برقی
اینجا می‌ایستیم
این معما و
من.

زلال و شیرین است جان من،
زلال و شیرین است هرچه جان من نیست.

نقصان یکی فقدان هردوست،
نامشهود به مشهود قوام می‌‌گیرد
تا نامشهود گردد و
به نوبت خویش قوام پذیرد.

عمر زخم می‌خورد
با نمایش بهترین سن و سال
و تفکیک‌اش از بدترین.

تناسب کامل و تعادل اشیا را می‌شناسم
اما آنگاه که آن‌ها سر به مباحثه می‌گذارند
سکوت پیشه می‌کنم
شنا می‌کنم و
خود را می‌ستایم.

خیرمقدم می‌گویم
به هر عضو و خصلت خویش
به هر عضو و خصلت هر انسان صمیمی و پاک
فسادی نیست هر وجب را و هر تکه از هر وجب را
و هیچ‌‌سهمی ناآشناتر از دیگری نخواهد بود.

من در عین رضایت‌ام-
می‌بینم، می‌رقصم، می‌خندم، می‌خوانم.

وقتی در طول شب
هم‌بستر عشق و آغوشم
می‌آرمد کنارِ من
و با درآمدن روز
آهسته آهسته برمی‌خیزد
بر نک پا
سبدی می‌نهد برای من
پوشیده از حوله‌های سفید
که خانه را جلا می‌دهند به برکتشان،

آیا به تعویق بیاندازم قبول و درکم را؟
نهیب بزنم برچشمانم
تا بازگردند از چشم به راهی
و بی‌وقفه حساب و کتاب کنند
و مرا نشان دهند به سکه‌ای
درست به قیمت یک،
درست به قیمت دو
و هرآن‌چه در پیشِ روست؟

Song of Myself, Section 3 - poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

ويتمن، درست در ميانه‌ی بخش سوم، اعلام می‌کند: "اين‌جا می‌ايستيم، اين معما و من." اين جمله لولايي است بين کشف نيروی تمنا، "اشتياق زايای جهان،" و لذت بردن از هم‌بستری که سحرگاهان او را ترک می‌کند. اين معما چيست؟ اکنون جاودانه، "يک پيوند هويت،" که خويشتن و ديگری را يکی می‌کند، گذشته و آينده را، کلمات و جهان‌ها را. ببينيد شاعر با يک کلمه‌ی کوچک "اين‌جا" چه کار می‌کند، کلمه‌ای که هم نقش اسم دارد (اين مکان)، هم نقش صفت (توصيف‌کننده‌ی معما که کنار شاعر و همه‌جا در اطراف اوست) و هم نقش قيد (در اين مورد خاص)(توضيح مترجم: ترتيب و ترجمه‌ی تحت‌اللفظی عبارت انگليسی چنين است: "من و اين معما اين‌جا ما می‌ايستيم). از نگاه ويتمن، حتی مقولات مختلف دستوری می‌توانند يک چيز را به چيز ديگر پيوند بزنند، چراکه معمای حيات، در آن واحد پابرجا و روان، دربرگيرنده‌ی اين‌جا و آن‌جا، زنده و مرده، زاده‌نشده و درک‌نشده، تلاشی است برای وصل کردن. او اين‌جا ايستاده است با همه‌ی آن‌چه که هست و همه‌ی آن‌چه که نيست: عبارتی بی‌نقطه‌گذاری که مجموع همه‌چيز را در بر می‌گيرد.

"نقصان يکی فقدان هردوست،" عبارتی ديگر بی‌نقطه‌گذاری که در حافظه‌ی شنيداری شاعران بسيار حک شده است، در چهار هجای همراه با تکيه‌ی خود ازدواج دو روح، شبيه و بی‌شباهت به هم، را به نمايش می‌گذارد، ازدواجی که تعيين‌کننده‌ی شکل و رويای "آواز خويشتن" است. آن‌چه او در تاريکی تجربه می‌کند، در حضور خداوند يا معشوق، يکدلی بنيادين حيات است ــ تصويری از جاودانگی فراتر از بهشت و جهنم. هم‌بستری که سحرگاهان او را ترک می‌کند بدين‌ترتيب نه نمادی از لذت گذرا که نمادی از راه‌های اسرارآميزی است که درشان خلاء به انبوه می‌رسد: سبدهايي پوشيده از حوله‌های سفيد.

–CM

Question

اين "سخنوران" و مباحثه‌کنندگانی که می‌خواهند ما را از توجه به غنای لحظه‌ی حال باز ‌دارند کيستند؟ اصلاً می‌شود آن‌ها را خاموش کنيم تا بتوانيم تمام‌وکمال بر لحظه‌ی "اکنون" تمرکز کنيم؟