Foreword

در اين بخش "سخنوران" و "مباحثه‌کنندگان" تبديل می‌شوند به "سياحان" و "مدعيان،" آدم‌هاي خيرخواهی که روزهای‌مان را با حرف زدن از همه‌ی آن چيزهايي پر می‌کنند که ما اغلب خودمان را گول می‌زنيم تا باور کنيم واقعاً ازشان ساخته شده‌ايم ــ کودکی‌مان، محيط اطراف‌مان، لباس‌مان، آخرين اخبار جنگ، بيماری، بازار بورس. اين چيزها از بعضی لحاظ ما را می‌سازند، اما هرکدام ما چيزی بس عميق‌تر هم داريم.

ويمتن هم‌چون هنری ديويد تورو به‌شدت نگران است که زندگی قربانی مسائل پيش‌پاافتاده می‌شود، قربانی آن‌چه می‌آموزيم "اخبار" بناميم‌ش. تورو در "زندگی بدون قاعده" می‌نويسد: «وقتی زندگی ديگر درونی و خصوصی نباشد، گفت‌وگو تبديل به غيبت محض می‌شود.» «ما به ندرت مردی را می‌بينيم که می‌تواند اخباری برايمان بگويد که در روزنامه نخوانده يا همسايه‌ش برايش نگفته است؛ و تنها تفاوت بين ما و ديگری معمولاً در اين است که او روزنامه را ديده يا رفته بيرون چايي نوشيده، و ما نديده‌ و ننوشيده‌ايم. هرچه زندگی درونی‌مان بيش‌تر شکست می‌خورد، به دفعات بيش‌تر و با استيصال بيش‌تری به پست‌خانه می‌رويم. می‌توانيد روی اين موضوع حساب کنيد، آن ديگری نگون‌بختی که مغرور از ميزان ارتباط گسترده‌ی خود، با بيش‌ترين تعداد نامه پست‌خانه را ترک می‌کند، مدت‌های مديد است خبری از خودش نگرفته است.» ويتمن در اين قسمت شعر، تمايل‌ش را برای خبر گرفتن از خود، برای دسترسی يافتن به "زندگی درونی‌"‌ش، به آن‌چه که "خويشتن من" می‌نامد ابراز می‌کند.

ما احاطه شده‌ايم با کسانی که می‌خواهند با "کشاکش و کشمکش" ما را به سمت عقايد و دل‌نگرانی‌های خود ببرند. شاعر اين‌جا به‌مان می‌گويد او هم ساليان سال را هدر داده است تا شايد بتواند در "مه" آن‌ همه بحث‌های "زبان‌شناسان و مدعيان" رسوخ کند ــ "مه" آن‌ها که زبان را برای پيچيده کردن زندگی به کار می‌برند و با درگير کردن‌مان در داد و قال‌های پيش‌پاافتاده‌ای که زندگی بيش‌تر مردم را پر کرده است حواس‌مان را پرت می‌کنند. حالا اما شاعر ما را دعوت می‌کند تا با آن بخش عميق‌تر خودمان ارتباط برقرار کنيم، آن بخش که "جدا"ی از اين نيروهايي است که هميشه سعی دارند ما را از آن خويشتنی که موضوع اصلی است دور کنند.

ی ارائه میبرگ‌های چمن جور می‌شود: شاعر، با لباس طبقه‌ی کارگر، کلاه به سر، دست به کمر، که بيننده را ميخکوب نگاه خيره‌ی خود می‌کند ــ مردی که "می‌ايستد، متحير، سرشار از خويش، مهربان، بی‌عار، يگانه،" مردی "افراشته" که "نظر مي‌دوزد به زير،" "تکيه می‌دهد بازويش را، بر فراغ نامحسوس مسلمیی." ويتمن می‌گويد بايد کلک زد و فهميد چطور می‌توان "هم از درون و هم از برون اين بازی، در تماشا و تحير از آن" بود. برخلاف تورو که خويشتن عميق‌ترش را در دوری گزيدن از ديگر آدم‌ها و پناه بردن به طبيعت جست، ويتمن خويشتن عميق‌ترش را در مشاهده‌ی دقيق محيط شهری اطرافش می‌جويد، در آموختن اين‌که چطور می‌تواند جدای از آن بايستد ولی همه‌ی آن را جذب کند، در آموختن اين‌که "شهادت بدهد و صبر کند" و به خودش زمان بدهد تا آن‌چه را ارزش ديدن دارد ببيند. او "خويشتن من" را نه تنها در طبيعت که در تکثر مردمی می‌جويد که هر روز با آن‌ها برخورد می‌کند، مردمی که او را وا می‌دارند درکش را از کيستی خود گسترده و عميق‌تر کند.

« پسین