مربی ورزشکارانم من،
آن مرد که به واسطه‌ی من سینه‌اش فراخ‌تر از من می‌شود
سعه‌‌ی صدر مرا اثبات می‌کند،
مردی که اسلوبِ مرا محترم‌ترین می‌دارد
همانست که به قرارِ آن تعلیم می‌بیند تا مربی‌اش را نابود کند،

پسری که دوستش می‌دارم، مردی خواهد شد
نه به میراث قدرت که به توان خویش،
شرور است نه عفیف از هم‌رنگی و ترس،
شیفته‌ی دلارامش، با رغبتی تمام کبابش را می‌خورد،
بی‌توجهی یا عشق یک‌سویه، سخت‌تر از تیغ تیز زخم‌اش می‌زند،
طراز اول در اسب‌دوانی و در مبارزه
در هدف‌گیری و قایق‌رانی
در آواز خواندن یا نواختن بانجو،
او جای زخم و ریش و صورت‌هایی آبله‌گون را
ترجیح می‌دهد به صورت‌های کف‌صابونی،
و آفتاب‌سوختگان را
به آنان که خود را از آفتاب محفاظت می‌کنند.

بدانان می‌آموزم تا از من به کج‌راهه روند
اما که می‌تواند از من کج‌روی کند؟
تو را، هر که هستی، از همین ساعت دنبال می‌کنم،
کلماتم خارخارِ گوش‌های توست
تا آن‌دم که درکشان کنی.

برای یک دلار این‌ها را بر زبان نمی‌آورم
یا از آن‌رو که وقت‌گذرانی کنم مادام که منتظر قایق‌ام
تو هم‌قدرِ من حرف می‌زنی، (
من چون زبان تو عمل می‌کنم
که بسته‌ است در دهانت و در دهان من رهایی می‌آغازد.)

سوگند می‌خورم که دیگر میان خانه‌ای
هرگز از عشق و مرگ سخن در میان نیاورم
و سوگند می‌خورم که خویشتن را هرگز ترجمه نکنم،
جز برای آن مرد و آن زن
که با من می‌مانند در خلوت
در هوای آزاد.

اگر مرا درک می‌کنی به ارتفاعات برو یا به کناره‌ها،
نزدیک‌ترین پشه توضیح‌ایست
و یک قطره‌ یا حرکت امواج خود کلیدی‌ست،
پتک، پارو، اره‌ی دستی، کلمات مرا تصدیق می‌کنند.

هیچ حجره یا مکتب دربسته نمی‌تواند انیس من باشد،
مردمان ناهموار و اطفال از آنان بهترند.

نزدیک‌ترین به من، آن مکانیک جوان است
مرا خوب می‌شناسد،
آن جنگلبان که تبر و کوزه‌اش را با خود می‌برد
مرا هم با خود همه‌ی روز خواهد برد،
آن پسر زارع که زمین را شخم می‌زند
از صدای من احساس مطبوعی می‌کند،
در کشتی‌هایی که بر آب سفر می‌کنند
کلمات من هم در سفرند،
من می‌روم با ماهیگیران و دریانوردان
و دوستشان می‌دارم.

سربازی که اردو زده یا مارش می‌رود
به من تعلق دارد،
بسیاری مرا می‌جویند در شب نبرد
و من تنهایشان نمی‌گذارم،
در آن شب سنگین (که شاید آخرین شبشان باشد)
مرا می‌جویند
آن‌ها که می‌شناسندم.

صورتم بر صورت شکارچی می‌ساید
وقتی تنها در پتویش می‌آرامد،
آن درشکه‌چی که در اندیشه‌ی من است
تکان‌تکان واگن آزارش نمی‌دهد،
مادر جوان و مادر پیر درکم می‌کنند،
زن و دختر برای لحظه‌ای سوزن‌هاشان را پایین می‌گذارند
و از یاد می‌برند که کجا هستند،
از سر می‌گیرند آن‌ها و همگان
هر آن‌چه را که من
گفته‌ام بدانان.

Song of Myself, Section 47 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

این واقعیتی است که معلمان خلاق‌نویسی یا الهام‌بخش شاگردان‌شان می‌شوند تا با لحن و سبک خود بنویسند یا آن‌ها را تبدیل به نسخه‌ی بدل خود می‌کنند ـ دست‌پرورده‌هایی که نمی‌توانند از زیر بار تأثیرات استاد خود رهایی پیدا کنند. تعجبی ندارد که ویتمن در این بخش شعر از اولین فرم آموزش نسل بعد تمجید می‌کند: «مردی که اسلوب مرا محترم‌ترین می‌دارد / همانست که به قرار آن تعلیم می‌بیند تا مربی‌اش را نابود کند.» کشف هویت خود، که به پرورش استعدادهای شخصی‌مان و رسالت‌مان بستگی دارد، کاری است مادام‌العمر؛ ویتمن از نخستین صفحات «آواز خویشتن» ما را بر آن می‌دارد تا آن‌چه را منحصر به فرد ماست بجوییم: «از میان چشم‌های من نگاه نخواهی کرد،/ از من چیزی نخواهی گرفت / گوش فرا خواهی داد به هر سو / و خود از صافی خود خواهی گذراند.» حالا او خود را «مربی ورزشکاران» می‌خواند، ورزشکارانی که به‌خاطر توانایی‌شان در به اوج رساندن استعدادهای فردی‌شان و به‌خاطر شیوه‌هایی که با آن حد و حدود ذهن و جسم‌شان را می‌سنجند مورد تحسین ما هستند. از بازی‌های المپیک آغازین در آتن تا مسابقات امروزی جام جهانی، مسابقات قهرمانی تنیس، یا اسکی، ما این که ورزشکارانی بزرگ «سینه‌شان فراخ‌تر از» آدم‌های پیش از خودشان می‌شود ـ به‌عبارتی خودشان می‌شوند ـ را گرامی می‌داریم و جشن می‌گیریم.

من در تیم فوتبال دانشکده‌مان بازیکن خط میانی بودم و وقتی روزهای بازیکنی‌ام به پایان رسید شروع کردم به مربی‌گری در همان دانشگاه محل تحصیل‌ام و تازه آن‌جا در جریان یک فصل بازی بود که فهمیدم نشان دادن یک حرکت به بازیکنان یا توضیح این که چطور باید در فضای زمین دوید کافی نیست: وقتی بازیکنی در یک سری مهارت‌ها تبحر پیدا کرد، بهتر است به‌قول ویتمن به او یاد بدهیم چطور «از من به کج‌راهه برود.» چه چیز هیجان‌انگیزتر از تصور جاهایی که این ذهن‌های کج‌رو از آن‌ها سر در خواهند آورد؟ این چیزی است که به خلق دموکراسی‌ای زنده می‌انجامد ـ کج‌روی همه بسته به منطق و توان خودشان، فارق از پست و جایگاه‌شان. کلمات شاعر البته «خارخار گوش‌های ماست/ تا آن‌دم که درک‌شان کنیم.»

ایچیرو سوزوکی، بازکن بیس‌بال که در دوران بازی خود در ژاپن و آمریکا بیش از چهارهزار ضربه‌ی امتیازآور داشته است، سبک توپ زدنی نامعمول دارد و در همان حالی که چوبش را عقب و جلو می‌برد تا توپ را بزند از جایگاه توپ‌زن بیرون می‌جهد، انگار می‌خواهد حتی پیش از این‌که چوبش به توپ بخورد به طرف جایگاه اول بدود. گزارشگری تلویزیونی یک‌بار گفت که با این شکل حرکت دادن چوب او هرگز نباید موفق می‌شده است ـ با این حال همین سوزوکی یک‌روز نامش در موزه‌ی نام‌آوران بیس‌بال ثبت خواهد شد، چون در شیوه‌ی خاصی از توپ زدن و در سبک خاصی از بازی تبحر پیدا کرده است که قابل‌تقلید نیست، مثل هر شاهکار هنری یا ادبی، موسیقی یا رقص دیگر: آثاری که از جان برمی‌خیزند و به ما یاد می‌دهند چطور زندگی را تمام و کمال زندگی کنیم ـ چطور به قول ویتمن آنچه را او به‌مان گفته است از سر بگیریم.

—CM

Question

کدام اساتید ـ در تاریخ، در مذهب، و در زندگی خودتان ـ تشویق‌تان کرده‌اند یاد بگیرید که چطور آن‌ها را «نابود» کنید؟ این «نابود کردن» اساتید و مربیان به چه شکل‌هایی انجام شده است؟ آیا به خاطر درس غیرمعمولی که این اساتید به‌تان داده‌اند از آن‌ها قدردانید؟