گفته‌ام که جان فراتر از تن نیست،
و گفته‌ام که تن فراتر از جان نیست،
و هیچ‌چیز، نه حتی خدا
کسی را عظیم‌تر از خویشتن‌اش نیست،
و هرکه مسافتی را بی‌شفقت گام برمی‌دارد
کفن‌پوشان به سوی تشییع خویش قدم برداشته‌است،
و من یا تو، بی‌‌ هیج‌ پشیزی در جیب‌
می‌توانیم هر نقطه‌ی خاک را خریداری کنیم،
و برانداز کردن به یک چشم و
یک لوبیا را در غلاف خود نشان دادن
تعالیم تمام زمان‌ها را متحیر می‌کند،
و هیچ سودا و پیشه‌ای نیست
جز این‌که مرد جوانی دنبال‌اش کند و قهرمان شود
و نیست هیچ شیی لطیفی
جز این‌که چرخ گردون را مرکزی فراهم کند،
و من می‌گویم به هر مرد و هر زنی
که بگذارید جانتان بایستد
آرام و متین
پیشاروی یک میلیون عالم.
و به آدمیان می‌گویم: از خدا کنجکاوی نکنید
چراکه من که در همه‌چیز کنجکاوی می‌کنم
کنجکاوِ خدا نیستم،
و به هیچ عبارتی نمی‌توانم بیان کنم (
که چه مایه خاطرم در آرامش‌ است
از خدا و مرگ.)
در همه‌چیز می‌بینم خدا را
و می‌شنوم
ولی هرگز درکش نمی‌کنم،
و هیچ درنمی‌یابم که چه کسی آن‌جا
حیرت‌انگیزتر از خویشتنم می‌تواند باشد.
چرا باید بخواهم خدا را از این روز نیکوتر ببینم،
در هر ساعت از شبانه‌روز و به هر دقیقه
بعدی از خدا را می‌بینم،
در سیمای مردان و زنان می‌بینم‌اش
و در انعکاس صورت‌ام در شیشه،
نامه‌هایش را می‌یابم افتاده در خیابان
هرنامه امضای خدا را دارد
و رهایشان می‌کنم هرآن‌جا که هستند
چرا که می‌دانم به هرکجا که بروم
نامه‌های دیگر به موعد خود
می‌آیند و می‌آیند
همیشه و همیشه.

Song of Myself, Section 48 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

برای فهمیدن نخستین جمله‌ی امری این بخش «بگذارید جانتان بایستد / آرام و متین / پیشاروی یک میلیون عالم،» سری زدم به موزه‌ی دیرینه‌شناسی لیائونینگ، در شانگهای چین، و ایستادم مقابل ویترین‌هایی از فسیل‌هایی که از زیر لایه‌ای از خاکستر آتشفشانی با قدمت۱۲۰ میلیون سال یا بیش‌تر بیرون آورده شده بودند. دلم می‌خواست فکر کنم بیرون کشیدن این‌ها با نگاهی منصفانه و عینی نسبت به اسرار زندگی روی زمین انجام گرفته است. موزه پر بود از استخوان‌های ران و فک دایناسورها، نقش‌هایی از آن‌چه احتمال می‌رفت نخستین گیاهان گل‌دار زمین بوده باشند، و خارق‌العاده‌تر از همه، اسکلت‌های کاملی از مایکرورپتورها (دایناسورهای پرنده) ـ موجواتی کوچک، چهاربال، و ماهیخوار که ممکن است حلقه‌ی تکاملی بین دایناسورها و پرنده‌ها باشند. مایکرورپتورها در اصطلاح علمی موجودی بینابینی بود (عبارتی بی‌نظیر!) با پرهایی قوس و قزحی روی پاها و بال‌هایش، باله‌ای در انتهای دمش، و توانایی رفتن از درختی به درخت دیگر با بال‌های باز، درست مثل سنجابی پرنده؛ انیمیشنی ویدئویی که در کنار ویترین حاوی این اسکلت است این جانور را نشان می‌دهد که دارد به سمت لبه‌ی یک صخره می‌دود، یک‌دفعه می‌ایستد، و بعد، مستأصل برای رفتن به طرف دیگر بال می‌گشاید. شور و تمنا، یا به‌قول ویتمن «اشتیاق زایای جهان»، الهام‌بخش یکی شدن تن و جان می‌شود، الهام‌بخش سفرهای اکتشافی، بنیان گذاشتن شهرها، خیال‌پردازی، ایمان و آیین‌ها، افسانه‌ها و قوانین، اکتشافات هنری، دانشگاهی، و علمی، الهام‌بخش «یک میلیون عالم» که ما، چه متوجه باشیم چه نباشیم، در تک‌تک‌شان در خانه‌ی خودمان هستیم.

و اما دومین چالشی که ویتمن پیش‌روی آدمی می‌گذارد: «درباره‌ی خدا کنجکاوی نکنید» یعنی چه؟ کنجکاوی او درواقع همه‌جا حاضر است. او شواهد وجود خداوند را همه‌جا پیدا می‌کند؛ چون همه‌چیز نامه‌ای است که امضای خداوند را دارد، نامه‌ای که برای آن‌ها که سواد خواندنش را دارند، که در حالتی مطلوب با خوانندگان شعر ویتمن شروع می‌شوند، به‌شکلی هیجان‌برانگیز زنده است. ویتمن با آرامش مرگ را پذیرفته است، چون مرگ تنها حالتی بینابین برای گذار است ـ ایستگاهی میان‌راهی بین عادت‌های زمینی ما و تمایل غریزی‌مان برای پرواز، اوج گرفتن، و رفتن.

—CM

Question

در رو‌به‌رو شدن و ارتباط با چه چیزهایی در این جهان ـ یا چه کسانی ـ حضور خدا را (با توجه به هر تعریفی که خودتان از این واژه دارید) حس کرده‌اید، حضوری که نه دور بلکه بسیار نزدیک و صمیمانه بوده است؟