همه‌ی حقایق صبر می‌کنند در همه چیز،
نه شتابی دارند ‌در فراغت و تسلیم خویش
نه مقاومتی در برابرش،
آنان نیازی ندارند به انبر قابلگی جراح
ناچیزترین‌ها به پیش من چونان بزرگترین‌هایند،
(بیش‌تر و کم‌تر از یک لمس چیست؟)

منطق و موعظه هرگز قانع‌ام نمی‌کنند
نمِ نمناک شب است که به عمق جانم فرو می‌شود.

(تنها آن‌چه خود را به هر مرد و زن اثبات می‌کند، چنین است
تنها آن‌چه هیچ‌کس را یارای انکارش نیست، چنین است.)

چکه و قطره‌ای از من مغزم را قرار می‌بخشد،
باور دارم که این کلوخ‌های خیس چراغ‌ها و عاشقان خواهند شد،
چکیده‌ی همه‌ی مجملات، گوشت تن زن و مرد است
و شکوفایی و اوج آنان مهری‌ست که به هم میورزند
و از آن حکمت تا ابد شاخه می‌آورند تا خالق اعظم شود
تا او و همگان ما را سرمست کنند و ما آنان را.

Song of Myself, Section 30 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

باران بهاری بند آمده بود و باستان‌شناسانی که قلعه‌ای را در مرو ترکمنستان حفاری می‌کردند مشتاق بودند تا درباره‌ی یافته‌های خود ـ یک دیوار، اتاق‌های زیرزمینی، و سکه‌ها ـ صحبت کنند. کشف استخوان گاو نری نشان از وجود جامعه‌ای کشاورزی بود که پنج‌هزار سال پیش این‌جا سکونت گزیده بودند، تمدنی هم‌پای بین‌النحرین یا چین؛ تکه‌های سفال، که در محدوده‌های مربع‌شکلی که با طناب مشخص شده بود جمع‌آوری شده بودند، انتظار می‌کشیدند تا آن‌ها که در هنر خواندن نشانه‌های سکونت بشر تبحر دارند درباره‌شان حدس و گمان‌هایی قریب به یقین بزنند. در یک صبح گرم ماه مه، من به تماشای پیرزنی لچک‌به‌سر نشستم که به کارگران دستور می‌داد تلی خاک و بعد تلی دیگر را الک کنند و (به گمانم) داشت در خیال خود تصویری از دنیایی باستانی را سر هم می‌کرد ـ حاکمان و مردمان، سلاح‌ها و لوازم آشپزخانه، آداب کاشت و برداشت. و چیزهای دیگر هم: توفان، زلزله، طاعون، مصیبت … کشف حقایقی که به گفته‌ی ویتمن «صبر می‌کنند در همه‌چیز» چون «نه شتابی دارند در فراغت و تسلیم خویش / نه مقاومتی در برابرش،» چه برای باستان‌شناس چه برای هنرمند اصلاً کار ساده‌ای نیست. راهش این است که جرقه‌ی خلقت، آن اصل، را در همه‌چیز، بزرگ و کوچک، ببینیم. چراکه همه‌چیز اهمیت دارد.

این همان درسی است که راینر ماریا ریلکه در استودیوی آگوست رودن آموخت. یک‌روز مجسمه‌ساز از او پرسید چه دارد می‌نویسد. شاعر جواب داد، هیچ. رودن به او توصیه کرد برود باغ‌وحش و آن‌قدر حیوانی را تماشا کند تا بتواند روی کاغذ بیاوردش ـ همان بازدید الهام‌بخش «پلنگ سیاه» نخستین شعر از صد «چیز-شعر» ریلکه شد. این شعرها را او در دو جلد با عنوان شعرهای تازه (۱۹۰۷) گردآوری کرد، متنی مهم که در کنار نوشته‌های ویلیام کارلوس ویلیامز، فرانسیس پونژ، پابلو نرودا، و دیگران آغازگر سنتِ کشف نشانه‌های معنای حیات در چیزهای روزمره شد: «بیش‌تر و کم‌تر از یک لمس چیست؟» پاسخ را می‌توان در عشق یافت. باستان‌شناس ترکمن تکه‌ سفال را زیر نور خورشید بالا آورد و لبخندی زد.

—CM

Question

آیا می‌توانید زمانی را توصیف کنید که صرف تماشای دقیق چیزی مادی در این جهان برای‌تان معنادارتر از خوانده‌هایتان در کتاب‌ها یا شنیده‌هایتان در سخنرانی‌ها یا موعظه‌‌ها بوده باشد؟ چه حقیقتی در آن چیز منتظرتان بوده است؟