بر این باورم که یک برگ علف هیچ‌ فروتر از کار روزمره‌ی ستارگان نیست،
این‌که مورچه به همان غایتِ کمال است و
یک دانه شن، و تخم چکاوک،
و داروگ شاهکاری‌ست از عالم برین
و بوته‌ی خزنده‌ی تمشک، اتاق‌های عرش را می‌آراید،
و باریک‌ترینِ مفاصلِ دست‌‌ام، تمام ماشین‌آلات را سرافکنده می‌کند‌،

و گاو که با سر فسرده علف می‌جود، از هر مجسمه‌ای فراتر ا‌ست
و یک موش معجزه‌ای‌ست آن‌چنان
که میلون‌میلیون کافر را مبهوت می‌‌کند.

خود را می‌بینم آمیخته با سنگ گنیس، زغال‌سنگ،
خزه‌های گیسوبلند، میوه‌ها، غلات، ریشه‌های خوردنی،
من، سراسر به چهارپایان و پرندگان آذین شده‌ام،
و از هرچه برگذشته‌ام، به دلایلِ نیکو فاصله گرفته‌ام،
اما هنگام که می‌خواهم
هرآن‌‌چه را که پشت سر نهاده‌ام
به پیش‌ می‌خوانم.

به عبث این شرم و شتاب،
به عبث سنگ‌های آذرین گرمای کهن خویش را به مسیر گام‌هایم می‌فرستند،
به عبث ماموت‌ زیر گرد استخوان‌های خویش پناه می‌جوید
به عبث اشیا فرسنگ‌ها دور می‌ایستند و انواع اشکال را فرض می‌کنند
به عبث اقیانوس در فرورفتگی‌ها می‌نشیند‌ و هیولاهای عظیم در اعماق‌اش می‌آرامند
به عبث لاشخور خود را هم‌خانه‌ی آسمان می‌کند،
به عبث مار از میان پیچک‌ها و الوارها می‌خزد
به عبث گوزن راهِ معبرهای درونی جنگل را پی‌می‌گیرد
به عبث پنگوئن تیزمنقار تا دوردست شمال شنا می‌کند، به لابرادور،
به سرعت دنبال می‌کنم،
به لانه صعود می‌کنم،
لانه‌ای در شقاق صخره‌ای.

Song of Myself, Section 31 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

اگر وردزورث در پیش‌درآمد رشد ذهن شاعر را به تصویر کشید و مدلی برای کارکرد هوش خلاق ارائه کرد که تا امروز به درک شیوه‌ی کار هنرمند کمک کرده است، ویتمن در این بخش نسخه‌ی جهانی این مدل را مطرح می‌کند: «کار روزمره‌ی ستارگان» را که تصویر بزرگ‌تری از خلقت است. ویتمن می‌نویسد: «تکامل تنها قانون طبیعت، سیاست، اختراعات نیست، بلکه قانون شعر هم هست.» ــ ادعایی جسورانه که زاییده‌ی فن شعر جسورانه‌ی او بود. او اصرار بر این داشت که «برگ‌های علف [خودِ] تکامل است ــ تکامل به متنوع‌ترین، آزاد‌ترین، و بزرگترین معنای آن.» برای ویتمن شعر سپید نه تنها شیوه‌ای برای فکر کردن بلکه انگیزه‌ای هم برای ابداع بود ــ در زبان، در سیاست‌های مربوط به جسم، و در خود جسم، «چکیده‌ی همه‌ی مجملات» که همه‌چیز را در برمی‌گیرد، از مورچه‌ی ناچیز و سنگ‌های آذرین گرفته تا پنگوئن تیزمنقاری که به سمت شمال می‌رود. شاعر همواره دنبال آن‌ها می‌رود.

یک روز صبح هنگام قدم زدن در ساحل اقیانوس آرام زیر صخره‌ای در حال فرسایش که هرازگاهی لایه‌های سنگینی از ماسه‌سنگ از آن جدا می‌شد و پایین می‌ریخت، دوست همراهم متوجه یک دسته بچه مار زنگی شد که از سوراخی در فاصله‌ی سی متری بالا سر ما پایین می‌افتادند. این‌که چرا لانه‌شان چنین جایی بود برای دوستم که خودش به‌تازگی خانه‌ای بالای صخره‌ای لب ساحل خریده بود سؤال شده بود. به شوخی گفتم، شاید از منظره‌اش خوش‌شان آمده بود. او جواب داد،‌ چه بد شانسی‌ای! و شروع کرد به برشمردن نقش احتمالی شانس در مسیر تکامل. با خودم فکر کردم چه خوش‌شانسی‌ای که ویتمن در تخیل خود به «لانه‌ای در شقاق صخره‌ای» صعود کرد و خود را در معرض عوامل و خطرات تکامل، چه جسمانی چه معنوی، چه شاعرانه چه سیاسی، قرار داد. ویتمن معتقد بود که دموکراسی آمریکایی به تکامل خود ادامه خواهد داد، در امتداد همان مسیر «آواز خویشتن» که ویتمن می‌دانست دربرگیرنده‌ی بذر شعرهای آینده، به زبان‌های مختلف، است، در امتداد همان‌ مسیر میوه‌ها و غلات، سنگ گنیس و ریشه‌های خوردنی، نور خورشید، و دانه‌های شن زیر پایمان...

Question

ویتمن با متصور شدن جسمی که حاصل نیروهای تکامل است نشان می‌دهد (همان‌طور که در مقدمه‌ی چاپ ۱۸۵۵ برگ‌های علف گفته بود) که چطور دانشمندان «قانون‌گذاران شاعران» هستند. جسمی که به صورت موجودی تکامل‌یافته تصور می‌شود چه تفاوتی با جسمی دارد که به صورت خلقتی الهی تصور می‌شود؟ آیا می‌توان تصور کرد که بدن تکامل‌یافته در آغاز به صورت تصویری از خداوند آفریده شده باشد؟