کشیده و آرام، این نیمه‌شب دراز می‌کشد،
لاشه‌ی دو کشتی بزرگ، بی‌حرکت بر سینه‌ی شب،
سوراخ‌سوراخ و در حال غرق، کشتی ما،
تدارکات حرکت به سوی کشتی تسخیر شده،
برعرشه‌ی کوچک پشت کشتی، ناخدا، با صورتی به سفیدی گچ
با صدایی سرد فرمان می‌راند،
کنارش جسدِ پسری که در کابین‌اش خدمت می‌کرد،
آن‌طرف‌تر چهره‌ی ملاح قصه‌گو
با موهایی بلند و سفید و سبیل‌هایی به‌ظرافت‌تابیده،
آتش با همه‌ی تمهیدات به بالا و پایین زبانه می‌کشد،
صدای گرفته‌ی دو یا سه افسرِ هنوز کارآمد،
کپه‌ی بی‌شکلِ اجساد یا مردگان در هر طرف،
تکه‌های گوشت بر بادبان‌ها و تیرک‌ها،
طناب‌های پاره، دکل‌های آویزان
ضربه‌ی ظریف تسلایِ امواج‌،
طپانچه‌های بی‌حرکت و سیاه، پوکه‌های فشنگ، بوی تند
چند ستاره‌ی درشت بر فراز سر با تلالویی عزادار و خاموش،
استنشاق ظریف نسیم دریا، بوی سبزه‌های جگن‌پوش و دشت‌های کنار ساحل،
گزارش اخبار درگذشتگان به بازماندگان،
هیسِ فلزی چاقوی جراح، دندانه‌های برنده‌ی اره‌اش،
خس‌خس، ترق‌ترق و شرشر خونی که می‌ریزد، جیغ‌های کوتاه و موحش
آه‌های بلند و گرفته که کم‌کم کوتاه می‌شود،
این‌ها این‌چنین،
اینان بی‌بازگشت.

 (ترجمه: شعله ولپی و محسن عمادی)

Song of Myself, Section 36 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

در اصل انگلیسی، این بخش تشکیل شده است از شانزده مصراع عبارت، عبارت‌هایی که با بالا و پایین رفتن تخیل شاعر فراز و فرود می‌گیرند، تصاویر کشته و زخمی‌های نبرد دریایی بخش قبل را روی هم تلنبار و تمام حواس ما را درگیر می‌کنند تا روایتی شفّاف از پیامد آن نبرد ارائه کنند (کشتی در حال غرق شدن، شعله‌ها و صداها، بوهای درهم‌آمیخته‌ی سبزه‌های جگن‌پوش و هوای اقیانوس و پوکه‌ی فشنگ) و جان‌های ازدست‌رفته را به خاطر آورند ــ پسری جوان، ملاحی پیر، «کپه‌ی بی‌شکل اجساد یا مردگان در هر طرف،/ تکه‌های گوشت بر بادبان‌ها و تیرک‌ها،» ــ در فهرستی که هر کلمه که می‌گذرد تاریک و تاریک‌تر می‌شود ــ «خس‌خس، ترق‌ترق و شرشر خونی که می‌ریزد، جیغ‌های کوتاه و موحش/ آه‌های بلند و گرفته که کم‌کم کوتاه می‌شود،» ــ و سرانجام با چهار کلمه‌ی هولناک پایان می‌گیرد: «این‌ها این‌چنین،/ اینان بی‌بازگشت.» ویتمن عاشق دریا بود، آن عظیم‌ترین صحنه‌ی نبرد که نیروهای زندگی و مرگ درش در رویارویی‌های بی‌نهایتی که از چشم ما پنهان هستند هرلحظه باهم به نزاع می‌پردازند؛ و در این بخش، درحالی‌که «نیمه‌شب دراز می‌کشد،» بر عرشه‌ی کشتی‌ای فاتح، او به محدودیت‌های آواز خود اعتراف می‌کند، آوازی که نمی‌تواند مرده‌ها را نجات دهد یا زخمی‌ها را شفا دهد. او به نسخه‌ی اصلی شعر خود یک مصراع اضافه کرد ــ «چند ستاره‌ی درشت بر فراز سر با تلألویی عزادار و خاموش» ــ تا اشاره‌ای باشد هم به بیکران بودن کارش هم به ناکافی بودن هر واکنش انسانی به قتل‌عام جنگ، ازجمله شعر او که گواهی می‌شود بر آن‌چه با حمله‌ی شبه‌نظامیان کارولینای جنوبی به فورت سامتر و کنار کشیدن ائتلافیه از اتحاد میان ایالات آمریکا روی خواهد داد. در اصل انگلیسی شاعر این بخش را با فعل تمام نمی‌کند (در آن صورت مجموعه‌ی عبارات تبدیل به جمله‌ای کامل می‌شد) و درعوض دو عبارت می‌آورد و خواننده‌ها را در حالت تعلیق نگه می‌دارد، عاجز و درمانده درمقابل مضحکه‌ی جنگ. هومر می‌دانست که آدمی اسیر دست خدایان بوالهوس است. کی می‌تواند بگوید چنین نیست؟

Question

هرچه سن‌مان بالاتر می‌رود حس می‌کنیم مدام بر تعداد رویدادها، احساسات، و آدم‌های «بی‌بازگشت» گذشته‌مان که حالا دیگر برای‌مان غیرقابل‌دسترس شده‌اند افزوده می‌شود. ویتمن در این بخش دو مصراع به‌یادماندنی درباره‌ی این بی‌بازگشتی ارائه می‌کند، اما خود شعرش انگار تلاشی است برای بازگرداندن آن‌چه بی‌بازگشت است، تلاشی برای کمک گرفتن از کلمات و بازگرداندن آن‌چه برای حواس‌مان دیگر از دست رفته است. چطور این کار را می‌کند؟ چه چیز گذشته‌ی ما واقعاً بی‌بازگشت است؟