هی نگهبانان‌ تنبل! سلاح‌تان را برداری!
بر درهای مغلوبه ازدحام کرده‌اند! تسخیر شده‌ام!
در من، تمام حضورهای رنج‌بردگان و قانون‌گریزان تجسد می‌یابند،
در زندانی می‌یابم خود را به هیات مردی دیگر
و درد خفیف ممتد را احساس می‌کنم.

برای من است که زندانبانان، قرابینه‌ بر دوش انداخته‌اند و پاس می‌دهند
منم ‌آن‌که در روز آزادم می‌کنند و شب به زندان‌ام می‌افکنند.

یک یاغی با دستان زنجیری تنها به زندان نمی‌رود
من هم دستانم به او زنجیر شده‌است و
راه می‌روم در کنارش
(منم آن‌که کمتر کوک است و بیشتر ساکت‌، عرق بر لبان لرزانم.)

جوانکی که به خاطر سرقت دستگیر می‌شود تنها نیست،
من هم با او می‌روم، محاکمه و محکوم می‌شوم.

تنها بیمار وبایی نیست که نفس‌‌های آخرش را می‌کشد،
من هم آن‌جا خوابیده‌ام و واپسین نفس‌ام را بر می‌آورم،
صورتم به رنگ خاکستر است، عضلاتم در هم پیچیده‌اند و مردم از من می‌گریزند.

سائلان در من ظهور می‌کنند و من در آنان
کلاهم را جلو می‌‌آورم و خجولانه گدایی می‌کنم.

Song of Myself, Section 37 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

و حالا نوبت سیاه‌چال‌هاست... هم‌ذات‌پنداری ویتمن با زندانیان، مبتلایان به وبا، و گدایان یادآور مسیح است که خدمات‌اش به فقرا و بی‌خانمان‌ها هم خاخام‌های یهودی و هم مقامات امپراطوری روم را به خشم آورده بود. شاید بتوان این بخش و بخش بعد را تفسیری بر مضمون kenosis کتاب عهد جدید دانست: خالی کردن خود برای دریافت اراده‌ی خداوند. ویتمن در نسخه‌ی ۱۸۵۵ شعر فریاد برمی‌آورد: «آه مسیح مقدس! طغیان من اختیار مرا در دست گرفته است!» او سپس هویت شورشی‌ای را می‌گیرد که دارد با طناب دار دور گردن خود ور می‌رود، هویت وحشی‌ای سرکش، کسی که سر قبر جورج واشنگتن می‌رود، پسری که زندان‌های داخل کشتی‌ها را به خاطر می‌آورد، سرباز انگلیسی‌ای که در ساراتوگا تسلیم می‌شود. می‌گوید: «این‌جا تمام حضورها و حقایق بشریت در من تجسد می‌یابند،/ در زندانی می‌یابم خود را به هیات مردی دیگر/ و درد خفیف ممتد را احساس می‌کنم.» زندان و درد تنها بخش‌هایی است که در نسخه‌ای که ویتمن در بستر مرگ ویرایش کرد باقی‌ مانده است ــ این همان دردی است که زخمی‌های بخش قبل حس‌اش می‌کردند؛ هرچند تصمیم ویتمن برای حذف ارجاع مشخص‌اش به مسیح کاملاً قابل‌درک است (شعر او قرار بود ورای همه‌ی متون مذهبی برود)، حذف خاطرات خلیج نزدیک خانه‌ی پدری‌اش جای تأسف دارد، خلیجی که در دوران جنگ استقلال آمریکا کشتی‌های بریتانیایی‌ای درش لنگر انداخته بودند که ازشان به‌عنوان زندان استفاده می‌شد ــ کشتی‌های اسقاطی و پوسیده‌ای که درشان سربازان و ملوانانی بیش‌تر از تمام نبردهای جنگ جان باختند. ویتمن در نسخه‌ی اول نوشته بود: «این‌ها من می‌شوند و من همگان / و آن‌ها اما ناچیزند،/ من هر آنچه دوست دارم، بس بیش‌تر می‌شوم.» اگر تماشای جزامی‌ها و فاحشه‌ها، حقیرترینِ حقیران، توسط «پسر انسان» (مسیح) الهام‌بخش تفکرات این شاعری می‌شود که فراموش‌شدگان و ازدست‌رفته‌ها تسخیرش کرده‌اند، همین سنّت در نوشته‌های پیتر ماتیسن، نویسنده و استاد ذن، ادامه پیدا می‌کند. ماتیسن به‌کمک متخصصان همراهش از کسانی مراقبت می‌کند که بیش از دیگران توسط جامعه نادیده گرفته شده‌اند: مردان بی‌خانمانی که مبتلا به ایدز هستند. این همان درسی است که ویتمن با بر خود گرفتن درد و رنج بیمار مبتلا با وبا به ما می‌دهد: «مردم از من می‌گریزند» ــ مردم می‌گریزند اما راه دوری نمی‌توانند بروند چراکه ویتمن نمی‌گذارد از دیدرس‌اش خارج شوند. نه ویتمن می‌گذارد نه شعرش.

Question

امروزه خیلی از سازمان‌های خیریه از فیلم‌های کودکانی استفاده می‌کنند که از قحطی رنج می‌برند یا به بیماری‌ها و معلولیت‌هایی مبتلایند که به کمک خدمات پزشکی می‌توان آن‌ها را درمان کرد. چنین فیلم‌های تبلیغاتی‌ای سعی بر این دارند که باعث هم‌ذات‌پنداری شما با درد و رنج مردمانی شوند که ازتان دور هستند و تشویق‌تان کنند تا به سازمان‌هایی که برای مرهم نهادن بر این دردها تلاش می‌کنند کمک کنید. آیا این تلاش‌ها حس هم‌دردی شما را برمی‌انگیزند؟ تأثیر این درخواست‌ها برای هم‌ذات‌پنداری با رنج و عذاب دیگران بر زندگی روزمره‌ی شما چیست؟ آیا بخش سی‌وهفت شعر ویتمن در ثبت هزینه‌های بر خود گرفتن درد و خواری‌ دیگران موفق است؟