می‌خواهی بدانی در نور ماه و ستارگان چه کسی فاتح شد؟
این قصه را گوش کن، آن‌‌سان که پدرِ ملاحِ‌ مادربزرگ‌ام برایم تعریف می‌کرد.

می‌گفت:
بت می‌گم، دشمن‌مون تو کشتی‌ش ول‌‌معطل نبود. 
یه انگلیسیِ جیگردارِ عنق بود،
کله‌شق‌تر و رک‌تر از اون هیچوقت خدا پیدا نمی‌شد و هیچ‌وقت خدام نمی‌شه.
آخرای عصر بود که کشتیامون با هم گلاویز شدن.

نزدیکش شدیم و دکلامون به هم گیر کردن، تنِ توپامون به هم خورد،
ناخدام تند افسارو تو دستای خودش گرفت. 

یه هیجده پوند گوله‌ی زیرآبی نصیب ما شد و
تو همون اولین آتیش‌بازی عرشه‌پایینی تفنگا دو شقه شد و 
هرکی اون دور و بر بود، منفجر شد و مرد.

جنگ دم غروب و جنگ تو تاریکی شب،
ساعت ده شب، ماه شب چهارده، 
هی پشتِ هم سوراخ‌سوراخ می‌شدیم و 
قد پنج‌پا آب راپورت شده بود،
قراول کشتی، زندانیا رو ول کرده بود بلکه بخت و اقبال خودشونو امتحان کنن.

نگهبانا رفت و آمدو بین انبارای مهمات غدغن کرده بودن،
اونقد قیافه‌های غریبه اون وسطا پیدا می‌شد که اصلن نم‌دونستن به کی اعتماد کنن.

قایق پارویی‌مونم آتیش گرفت،
اون‌وریا پرسیدن تسلیم می‌شیم یا نه؟
پرچم‌مونو پایین می‌کشیم و دس از جنگ برمی‌داریم یا نه؟

حالا من دارم قاه قاه می‌خندم، آخه صدای ناخدائک‌مو می‌شنوم
که خونسرد نعره می‌کشه: ما که هنو نزدیمشون، تازه اولِ جنگِ ماس.

فقط سه تا تفنگ داره کار می‌کنه،
یکی تو دست خود ناخداس، بادبونای دشمنو نشونه گرفته،
دو تای دیگه رو خوب با ساچمه و باروت پر کردن و 
تفنگ‌چیای دشمنو خفه می‌کنن و عرشه‌شو خالی.

عرشه‌‌بالایی به آتیشِ لشکر کوچیکش کمک می‌رسونه، 
بخصوص به اونایی که رو بادبونای بالا سنگر گرفتن و 
تا دم آخر جربزه به خرج دادن.

یه لحظه‌ هم کوتاه نیومدن،
زور پمپا به نشتیا نمی‌رسید، آتیش طرف انبار مهمات می‌رفت.

یکی از پمپا گوله خورده بود، از روز روشن‌تر بود که داریم غرق می‌شیم.

ناخدائک، راحت وایساده،
عجله نداره، نه صداشو بالا می‌بره، نه پایین میاره،
چشاش دل ِ ما رو از مشعلای جنگی روشن‌تر می‌کنه.

دور و بر دوازده شب 
زیر نور ماه
اونا تسلیمِ ما می‌شن.

( ترجمه: شعله ولپی و محسن عمادی )

Song of Myself, Section 35 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

تضاد و درگیری خالق قصه‌ها است، چیزی که سربازان و خبرنگاران جنگ خوب می‌دانند. تفرقه و تخریب در طول تاریخ ثبت‌شده‌ی بشر اصلی‌ترین روش برای از نو کشیدن مرزها و بازتعریف جوامع بوده است؛ قصه‌ی نبردهای برده و باخته، قصه‌ی رشادت‌ها و بزدلی‌ها، قصه‌ی رنج‌ها و شادی‌ها ــ این‌ها هستند که هر نظم نوینی را شکل می‌دهند. تصادفی نیست که هومر سنگ‌بنای ادبیات غرب را در حماسه‌ی جنگی خود (ایلیاد) و سفر بازگشت جنگجویی به خانه (اودیسه) گذاشت؛ چراکه جنگ روحیاتِ افراد و ملل را به یک اندازه به بوته‌ی آزمایش می‌گذارد و اساس اعمال آینده‌ی آن‌ها می‌شود؛ قصه‌های شخصی و گروهی که گفته می‌شوند و باز گفته می‌شوند ماهیت آداب و رسوم و نهادهای سیاسی هر کشوری را دیکته می‌کنند. جنگ بخش بزرگی از میراث ما را تشکیل می‌دهد. محوریت جنگ در ساختار شعر حماسی ویتمن در بخش‌های ۳۴ تا ۳۶ مشخص می‌شود: در روایت او از کشتار دسته‌جمعی، در قصه‌ی جد‌ّش از نبردی دریایی در جنگ‌ انقلاب آمریکا، و در فهرست او از هزینه‌های انسانی جنگ. اگر هومر در ایلیاد از خشم یک مرد می‌گوید و فهرست‌های کشتی‌ها و قشون یونایی را در کنار صحنه‌های پیاده‌نظام قرار می‌دهد، ویتمن آوازش از خویشتن دموکراتیک را می‌گسترد تا شامل جنگ هم بشود ــ به‌قول کارل فون کلازویتز: «ادامه‌ی سیاست با ابزارهای دیگر.» به لحن تاریک این حکایت‌ها که مربوط به پیش از جنگ داخلی آمریکا می‌شوند دقت کنید ــ ویتمن جنگ داخلی آمریکا را «مرکز ثقل،‌ محیط، و ناف تمام زندگی کاری» خود می‌دانست. او در یادآوری پیروزی‌ها و فجایع گذشته همیشه گویی گوشه‌ی چشمی داشت به تراژدی‌ای که هنوز بر زندگی مردم آمریکا سایه انداخته است. همین‌طور توجه کنید به روایت کردن قهرمانی ناخدا لابه‌لای صحنه‌های هولناک خون‌ریزی. هیچ‌کس از فجایع جنگ واقعاً جان به در نمی‌برد. شاید سخت‌ترین بخش نوشتن درباره‌ی جنگ زنده ماندن برای گفتن قصه‌ی جنگ باشد. زمانی در لبنان داشتم برای دوستی روزنامه‌نگار توضیح می‌دادم که چرا مدت کوتاهی از پشت‌بامی که از آن نظاره‌گر درگیری‌ای در یک اردوگاه پناهندگان بودیم غیبم زده بود (رفته بودم قدمی بزنم و بروم سمت دریا، سربازهای ایست بازرسی‌ای به سویم شلیک کرده بودند و افسری ازم پرس‌وجو کرده بود). دوستم دستش را بالا آورد و میان کلامم آمد. گفت: «بهت حسودی می‌کنم. حالا قصه‌ای برای گفتن داری.» ویتمن احتمالاً در پاسخ‌اش می‌گفت: همه‌ی ما قصه‌ای داریم.

Question

به قصه‌ای فکر کنید که آدمی مسن‌تر از خودتان برای‌تان تعریف کرده است، قصه‌‌ی ماجرایی که سال‌ها پیش از تولد شما اتفاق افتاده است اما به همان اندازه‌ی رویدادهای واقعی‌ای که مستقیم برای خودتان اتفاق افتاده برتان تأثیر گذاشته است. این قصه هربار که شما آن را برای دیگران تعریف می‌کنید چقدر تغییر می‌کند؟ چقدرِ آن قصه روایت دقیق چیزی است که در گذشته اتفاق افتاده و چقدرِ آن ساخته‌ و پرداخته‌ی شما در زمان حال‌تان است؟