حالا از آن‌چه در اوان جوانی‌ در تگزاس می‌دانستم حرف می‌زنم
از سقوط آلامو نمی‌گویم، کسی جان به در نبرد تا از سقوط آلامو حرف بزند)
آن صد و پنجاه نفر در آلامو هنوز لال‌اند.)
این حکایت کشتار بی‌رحمانه‌ی چهارصد و دوازده مرد جوان است.

آن‌ها به میدانی خالی عقب‌نشینی کردند، پشت کوله‌پشتی‌هاشان سنگر گرفتند‌،
از دشمنان نهصد تن را به قتل آوردند، دشمنانی نابرابر و نه برابر‌،
و این بهایی بود سنگین که نصیبشان کردند،  
سرهنگشان زخمی بود و مهماتشان تمام شده بود
تسلیمی آبرومندانه خواستند، کاغذ و مهر گرفتند، سلاح‌هاشان را تسلیم کردند
و چون زندانیان جنگی به سویشان قدم‌رو رفتند.

آنان افتخار نسل تفنگ‌چیان سواره‌نظام بودند
بی‌همتا با اسب، تفنگ، ترانه، شام، عشق‌بازی،
قدبلند، سرکش، سخاوتمند، خوش‌منظر، مغرور و خونگرم،
ریشو، آفتاب‌سوخته، در لباس رهای شکارچیان،
حتی یک‌نفرشان بیشتر از سی‌سال نداشت.

دومین یک‌شنبه، صبح، صف به صف آن‌ها را قتل عام کردند‌،
اوایل تابستانی زیبا بود،
ساعت پنج کارشان شروع شد و ساعت هشت به آخر رسید.

از آن‌ها هیچ‌یک نپذیرفت زانو بزند
بعضی‌ دیوانه‌وار و بی‌پناه دویدند، بعضی‌ سرسخت و استوار ایستادند،
چندتن همان اول برزمین افتادند، تیرخورده در شقیقه یا دل، 
زنده و مرده کنار هم دراز به دراز افتاده بودند
لت و پار و مجروح پنجه بر خاک می‌کشیدند، تازه‌رسیده‌ها آن‌ها را در آن‌جا دیدند
بعضی نیمه‌جان می‌کوشیدند سینه‌خیز فرار کنند،
به ضرب سرنیزه‌شان کشتند یا به دسته‌ی تفنگ متلاشی‌شان کردند،
پسرکی که هفده سال کمتر داشت‌، به قاتل‌اش حمله کرد، 
دو سرباز دیگر  به کمک‌اش آمدند سرانجام و رهایش کردند
هرسه دریده، سراپا در خونِ پسر پوشیده بودند.

ساعت یازده سوزاندن نعش‌ها را آغاز کردند
این بود حکایت کشتار چهارصد و دوازده مرد جوان.

Song of Myself, Section 34 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

ده سال بعد از حمله به عراق، سرخط خبر نیویورک‌تایمز ــ «۳۷ کشته در مسجدی شیعی در بغداد در اثر حمله‌ی انتحاری» ــ دیگر باعث شوک و آزرده شدن وجدان من نمی‌شد، هرچند تنها دو هفته‌ی قبل‌اش درراستای دیپلماسی فرهنگی به بغداد سفر کرده بودم. من آن‌جا دوستانی دارم، پروژه‌های ناتمام،‌ و بااین‌حال تا وقتی از دوستی دیپلمات نشنیدم که آن مسجد چسبیده به دانشگاهی بوده که من درش سخنرانی کرده بودم متن خبر را نخواندم. تازه آن‌موقع بود که خبر بعدی شخصی پیدا کرد: دانشجوها و اساتیدی که برای نماز ظهر جمع می‌شدند، نگهبانانی که در ایست بازرسی کشته می‌شدند. بعضی از کشته‌ و مجروح‌ها می‌توانستند در جلسات من شرکت کرده باشند، از من سوآل پرسیده باشند، با من عکس گرفته باشند. خاطرم هست که پیش از آن که وارد سالن سخنرانی شوم مسئول حفاظت من را کنار کشید و توضیح داد که تنش در دانشکده بالا است؛ و برای همین به محض اشاره‌ی او باید سالن را بی‌معطلی ترک می‌کردم. هیچ اتفاقی نیافتاد، تنها تبادل‌نظرهایی پرشور درباره‌ی نوشتن و ادبیات آمریکا، با تأکید روی والت ویتمن انجام شد ــ اتفاقی که شاید در شهری جنگ‌زده فوق‌العاده باشد، همان‌طور که هر نوع تبادل واقعی در هر زمان و مکانی فوق‌العاده است. ویتمن خردمندانه سرعت این بخش شعر را تغییر می‌دهد و طولانی‌ترین فهرست شعر را در مقابل قصه‌ی قتل صدها تفنگ‌چی سواره‌نظام تگزاس قرار می‌دهد، اقدامی هولناک که در صبح تابستانی‌ای زیبا صورت گرفت. ویتمن به سوگواری جوانی آن‌ها می‌نشیند؛ رشادت‌های آن‌ها را در مقابله با خیانت می‌ستاید؛ از بیان هیچ‌یک از جزئیات شکوه‌آمیز این کشتار سر باز نمی‌زند. لابه‌ی ویتمن برای کشته‌های نبرد آلامو که روند انقلاب تگزاس را تغییر داد نیست، بلکه برای مردان ریشو، قدبلند، سخاوتمند، «در لباس رهای شکارچیان» است که تاریخ ممکن است در غیر این صورت فراموش‌شان کند. ویتمن مرگ آن‌ها را به خودش می‌گیرد؛ تا زمانی که شعر او خوانده شود نعش‌های آن‌ها به سوختن ادامه خواهد داد. تی اس الیوت در چهار کوارتت که انتشارش در ۱۹۴۴ به خوانندگانش کمک کرد با فشارهای روحی روانی جنگ کنار بیایند، می‌گوید: «بشر واقعیتِ بسیار را برنمی‌تابد.» ویتمن به ما یاد می‌دهد چطور واقعیت بیش‌تر را تاب بیاوریم. در مواجهه با گزارش‌های جنگ از سرتاسر دنیا، درکنار پخش بی‌پایان اخبار جنایات هولناک، رسوایی‌های سیاسی، و نمونه‌های فقر بشری، ممکن است دل‌مان بخواهد روی بگردانیم و نبینیم. اما این نعمتی است که به قول ویتمن ما بضاعتش را نداریم.

—CM

Question

آیا می‌توان مرگ سربازان در جنگ را چنان توصیف کرد که احساسات ملی‌گرایانه و میهن‌پرستانه برانگیخته نشوند؟ آیا یک آمریکایی می‌تواند کشتار دسته‌جمعی سربازان آمریکایی در جنگ مکزیک را توصیف کند بی‌آن‌که دشمنی ایجاد کند و درعوض تنها احساس اندوه بیافریند؟ شما شعرایی را می‌شناسید که به چنین توصیف‌هایی دست یافته باشند؟