گذشته و حال می‌پژمرند
—آن‌ها را آکندم و خالی‌ کردم
و به پیش می‌روم
تا حصار بعدی آینده را بیانبارم.

ای شنونده‌ی آن بالا!
چه رازی داری که با من در میان بگذاری؟
نگاه کن به چهره‌ام
هنگام که قیقاج غروب را خاموش می‌کنم
(صادقانه سخن بگو،
جز من کسی نمی‌شنود،
و من فقط یک دقیقه بیشتر نمی‌مانم.)

آیا با خودم در تناقض‌ام من؟
باشد، خودم را نقض می‌کنم،
(سترگم من، کثرت‌ها را در بردارم.)

بر آنان که نزدیکِ من‌اند، تمرکز می‌کنم،
بر چارچوب در، در انتظارم‌.

چه کسی کار روزانه‌اش را به آخر برده است؟
چه کسی زودتر از همه شام‌اش را تمام خواهد کرد‌‌؟
چه کسی می‌خواهد با من بیاید؟

پیش از این‌که بروم، حرف خواهی زد؟
یا اینکه فرصت از کف خواهی داد؟

Song of Myself, Section 51 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

هوا سرد شده است و برگ‌های درختان بلوط دارند زرد می‌شوند. دوستی یک‌بار برگی از درخت افرا را نشانم داد که رگه‌هایی قرمز از ساقه‌ی آن منشعب شده بود، انگار که برگ صورتی بود گُل‌انداخته، و به‌م گفت: «اگر در پاییز نتوانی شعر بنویسی شاعر نیستی.» پاییز فصل تضادهاست: درخشش نارنجی‌رنگ کدو حلوایی‌ها در میان ساقه‌هایی خشک‌شده؛ کشاورزی که گندم زمستانی می‌کارد؛ سبدی از پیازهای گل لاله که آماده‌ی کاشت هستند. مرگ و تولد دوباره: این‌ها درهای دولنگه‌ای هستند که به‌قول ویتمن بارها و بارها از میان‌ چارچوب‌شان رد می‌شویم، نوشته می‌شویم و می‌نویسیم.

«آواز خویشتن» با بیانیه‌ای درباره‌ی برابری، در سطح ذرات، و با درخواست شاعر برای «رخصت سخن دادن/ در هر مجال» آغاز می‌شود و ما را برای سفری آماده می‌کند که با انرژی اولیه و بی‌حد و حصر طبیعت آغاز می‌شود، انرژی‌ای که ما را ورای تله‌های «مرام‌ها و مکتب‌ها» می‌برد. حالا که به پایان سفر خود نزدیک می‌شویم، ویتمن دعوت‌مان می‌کند تا همراه او در میان تضادهای دنیای گسترده‌تر قدم بزنیم ـ تضادهایی که درون روح او، در تخیل دموکراتیک او، با هم دست و پنجه نرم می‌کنند.

چطور می‌توان این دو ایده را باهم وفق داد ـ تضاد به‌عنوان «اهرم تعالی» (سیمون ویل) و به‌عنوان تابع کثرت درون هر فرد؟ ویتمن ممکن بود بگوید: هر دو تعریف صادق است: خویشتن، مثل دموکراسی، فی‌الذات پر از تضاد است، چراکه ساخته شده است از رؤیاها و ایده‌ها و علایق تک‌تک کسانی که تاکنون زیسته‌اند؛ جسم و روح همه‌ی ما ترکیبی است از مردان و زنان، شکارچی‌ها و جمع‌کننده‌ها، برده‌ها و ارباب‌ها، بااستعدادها و بدذات‌ها، زنده‌ها و مرده‌ها، همه و همه در رقابت برای جلب توجه ما. صداهای آن‌ها ـ در تضاد باهم، الهام‌بخش، و گاه مدفون و خفه در اعماق ذهن ما ـ می‌توانند منبعی باشند برای مفاهیم تعالی‌بخش، به این شرط که ما پیرو فرشته‌های بهترمان باشیم. چشلاو میلوش شاعران را هشدار می‌دهد: «امید داشته باشید/ که ارواح خوب، نه شیطانی، ما را به‌عنوان ابزار خود انتخاب کنند.» این صداهایی که درون ما هیاهو راه انداخته‌اند چقدر می‌توانند سبب درد و رنج‌مان شوند! به‌قول آن آهنگ معروف «دلم بهم می‌گه یه کار کنم، عقلم یه چیز دیگه.»

شاعر برای مقابله با مرگ باید فرمی پیدا کند چنان فراگیر که تجسم تضاد بنیادین زندگی، این‌که از لحظه‌ی تولد شروع به مرگ می‌کنیم، شود. این واقعیت هولناک برای ویتمن یک‌جور دانش نجات‌بخش است ـ موهبتی که فرزند معنوی‌اش، اِی. آر. اَمونز از نو به ما ارزانی می‌دارد. امونز مشهورترین شعر خود «شاخابه‌ی کورسونز» را با درکی چهارجانبه به پایان می‌برد: «که از حدّ فهم من خارج است، که غایتی برای بصیرت وجود ندارد، که هیچ چیز را کامل درک نکرده‌ام، که فردا پیاده‌روی‌ای تازه پیاده‌روی‌ای تازه است.»

برویم پیاده‌روی؟ این‌ها چراغ‌های شهری است که برای اولین بار باهم درش گشت زدیم، این رودخانه‌ای است که قایق‌ها در آب‌های تاریکش بالا و پایین می‌رفتند، و این تویی، چنین آراسته و زیبا.

—CM

Question

«پیش از این که بروم، حرف خواهی زد؟/ یا این که فرصت را از کف خواهی داد؟» سوآلات ویتمن در پایان این بخش سوآلاتی ضروری هستند که پاسخی فوری می‌طلبند؛ با این حال ما می‌دانیم که با تمام شدن شعر شاعر جایی نمی‌رود، چراکه ما می‌توانیم هرچند بار که دل‌مان می‌خواهد کتاب شعرش را باز کنیم و آن را بخوانیم. پس به نظرتان منظور ویتمن از این که می‌گوید ممکن است برای واکنش نشان دادن به شعر دیر شود و فرصت از کف برود چیست؟