Foreword

ويتمن شعر خود را با مصراع پنج‌رکنی دوهجايي رايج آغاز می‌کند، انگار بخواهد به شروع‌های رسمی اشعار حماسی کلاسيک اشاره کند، سپس وزن شعر را کنار می‌گذارد و به سراغ مصراع آزاد و روانی می‌رود با وزن‌هايي که تغيير می‌کنند تا جوابگوي هر لحظه باشند. ويتمن به جای آن‌ که به الهگان الهام‌بخش متوسل شود تا به او اجازه دهند آواز حماسی جنگ، غضب، و سفرهای دور و دراز را بخواند، خود الهه‌ی الهام‌بخش خود می‌شود، خود را می‌سرايد و اعلام می‌کند که موضوع آواز حماسی او خودش خواهد بود.

ويتمن آن خويشتن خود را "گرامی می‌دارد" و ريشه‌شناسی اين واژه نشان‌ از "بازگشت به" يا " آمد و شد داشتن" دارد. کل شعر "آواز خويشتن" شرح ويتمن است از گسترده شدن خويشتن در جهان بيرون، کسب تجربيات بيش‌تر و بيش‌تر، بعد جمع شدن دوباره در خويشتن، و کشف اين که او می‌تواند تجربه‌های بسيار متنوعی را که در سفرهايش در سرتاسر دنيا با آن‌ها مواجه می‌شود در بر گيرد و در خود نگه دارد. او شروع می‌کند به وسعت دادن مرزهای خويشتن تا نخست تمام هموطنان آمريکايی‌ش، سپس کل دنيا، و درنهايت کل عالم هستی را شامل شود. وقتی ما پی می‌بريم که خويشتن تا چه اندازه می‌تواند وسيع باشد چه کاری می‌توانيم بکنيم جز آن‌ که بارها و بارها به او بازگرديم تا گرامی بداريمش؟

ويتمن در سرتاسر شعر به اين سؤال می‌پردازد که اين خويشتن تازه‌ی دموکراتيک، پيش از آن که با جمع شدن در خود و تکه تکه شدن محو شود، تا چه اندازه می‌تواند بزرگ شود؛ و هر بار که به نظر می‌رسد به حد نهايي رسيده بيش‌تر و بيش‌تر باز می‌شود. در سه مصراع اول، او دو چيز اصلی را که سبب جدايی مردم از هم می‌شود و دشمنی، حسادت، و جنگ راه می‌اندازد ترک می‌کند ــ باورها و دارايي‌ها: " هرچه پندار من،/ پندار تو خواهد بود/ چراکه هر ذره‌ی من،/ به همان مايه جوهر فرد توست." در هر مرتبه‌ی حيات که باشيم، مدام در حال انتقال و تبادل ماده، عقيده، حس و عاطفه هستيم. ذرات جاودان عالم هستی به تعامل و بازچينی بی‌وقفه‌ی خود ادامه می‌دهند و ذراتی که ديروز گاوی زنده را شکل می‌دادند يا گياهی در حال رشد را امروز بخشی از ما هستند.

اين گونه است که ويتمن ما را با دو شخصيت اصلی خود آشنا می کند: "من" و "تو". اين قسمت با "من" شروع و با "تو" تمام می‌شود، درست مثل کل شعر "آواز خويشتن:" ما انتقال نيرو را از "من" ويتمن به "تو"يي تجربه می‌کنيم که به‌عنوان خواننده‌ی اين شعر خو می‌گيريم خودمان را در آن باز بشناسيم. می‌توان "تو"ی " آواز" را خطاب به کل ملت يا کل دنيا شنيد، همين‌طور می‌توان آن را خطابی صميمانه تنها به همين يک خواننده در اين لحظه‌ی خاص مواجهه شنيد. اين يکی از سخت‌ترين کلمات اين شعر از نظر ترجمه است، زيرا ضميردوم شخض انگليسی (you) کاملاً بی‌قيد و بند است: "تو" واژه‌ای است که هم برای خطاب قرار دادن نزديک‌ترين معشوق‌مان به کار می‌بريم هم برای خطاب قرار دادن شخصی کاملاً غريبه، برای يک نفر تنها با خودمان در يک اتاق يا برای جماعتی عظيم. ويتمن تمام مفاهيم ضمنی اين ضمير بی‌قيد و بند انگليسی را به بازی می‌گيرد، ضميری که در آن واحد فقط به تو اشاره می‌کند، "يک فرد ساده‌ی منفرد،" و همين‌طور به شما، "همه با هم،" دنياي غريبه‌های بالقوه صميمی‌ای که هميشه دور و بر ما می‌چرخيد. مترجمان بايد در هر مورد تصميم بگيرند آيا "تو" غيررسمی است يا رسمی، مفرد است يا جمع.

راوی شعر "هرزه می‌گردد" و "نيزه‌ای از علف تابستانی" را به تماشا می‌نشيند، و کل شعر در اين عمل خلق می‌شود. راوی در حالی که به سرزمينی که درش بزرگ شده است و به اجدادش فکر می‌کند، درمی‌يابد که هر ساقه‌ی علف نشانی است از انتقال، هم‌چون آن علفی که از ميان قبرها سر بر می‌آورد، ذراتی از مرد‌ه‌ای که باز از زمين برمی‌خيزند و حالا به او صدا می‌بخشند و همان زبانی را شکل می‌دهند که آواز گذشته‌ی او را سر خواهد داد (عضو توليد صدای او عملاً از ذرات زمينی ساخته شده که او بر آن و درباره‌ی آن آواز سر می‌دهد). بنابراين " آواز خويشتن" ما را راهی سفری می‌کند که شاعر "سفری دائمی" می‌نامدش، سفری که تبديل می شود به روايت گريزی برای همه‌ی خوانندگان شعر، کسانی که نياز دارند خودشان را از قيد تمامی باورها و دارايی‌هايی که به بند می‌کشندشان و مانع رشد فردی‌شان می‌شوند رها کنند، کسانی که نياز دارند "مرام‌ها و مکتب‌ها را به تعليق درآورند" و مخاطرات سفری را بپذيرند که به ورای مفاهيم ازپيش‌انگاشته‌ی "خوب" و "بد" می‌بردشان؛ سفری که به‌ همه‌ی ما امکان می‌دهد با "نيروی اصيل" طبيعت بی‌مهار رو‌به‌رو شويم، طبيعتی آزاد از قيودی که همگی آموخته‌ايم بر آن اعمال کنيم.

« پسین