پرتوان می‌آیم
با موسیقی، 
با شیپورها و طبل‌هایم،
مارش می‌نوازم نه فقط برای فاتحان
که برای مغلوبین و مقتولین هم.‌‌
شنیده‌ای که چه فرخنده روزی بود روز ظفر؟
و چنین نیز می‌گویم من
که نیکوست شکست، 
چراکه  نبردها به همان دل‌آوری مغلوبه می‌شوند
که فتح.
ضرب می‌گیرم و می‌کوبم برای مردگان،
می‌دمم برایشان
از دهانه‌‌ی سازم  
رسا‌ترین و شادمان‌ترین‌هایم را. 
زنده‌باد آنان که شکست خورده‌اند!
زنده‌باد آنان که کشتی‌های جنگی‌شان در دریا فرو شد!
آن‌ها که خود در دریا فرو شدند!
تمام ژنرال‌هایی که نبرد از کف دادند 
و تمام قهرمانانی که چیره شدند!
و همه‌ قهرمانانِ بی‌شمارِ ناشناس 
که هم‌ترازِ  بزرگترین قهرمانان سرشناس‌اند‌

Song of Myself, Section 18 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

بنجامین فرانکلین در تعمقی درباره‌ی قانون اساسی آمریکا زمانی در جمله‌ای مشهور گفته بود که هیچ‌چیز در این دنیا قطعیت ندارد مگر مرگ و مالیات. اما واقعیت‌های قطعی و همیشگی زندگی آدمی [نه این‌ها که] عشق است و فقدان. (خیلی‌ها مالیات نمی‌دهند). تقریباً همه عشق را تجربه می‌کنند؛ و هیچ‌کس از تجربه‌ی فقدان در امان نیست. قوانین جاذبه و دافعه که همه‌چیز را در این عالم هستی سرسختانه به هم پیوند می‌دهد و از هم جدا می‌کند در شکل‌دهی ساختار شاعرانه‌ی ویتمن نقش اساسی دارد و در این بخش شعر او نوایی تازه به صدا در می‌آورد: «شنيده‌ای که چه فرخنده روزی بود روز ظفر؟ / و چنين نيز می‌گويم من / که نيکوست شکست، / چراکه نبردها به همان دل‌آوری مغلوبه می‌شوند / که فتح.» به این ترتیب ویتمن موسیقی‌ای برای شکست‌خوردگان می‌نویسد، شکست را همان‌طور گرامی می‌دارد که پیروزی را، و غیرمستقیم به‌مان می‌گوید که ما بیش‌تر با آن‌چه از دست‌مان می‌رود تعریف می‌شویم تا با آن‌چه به دست می‌آوریم. ویتمن آموزه‌ی مسیح را مبنی بر آن که «آخرین نخستین خواهد بود و نخستین آخرین» به حکمتی از جنسی دیگر ترجمه می‌کند، متناسب با کشوری که سرنوشتش آن را به سوی از هم پاشیدن در جنگ سوق می‌دهد. فاتحان و مغلوبین هردو روحیه‌ای ماجراجویانه دارند، همراه با شور و شوق و هول و هراس ــ همان روحیه‌ای که در عشق و عاشقی تجربه می‌شود و به خاطر همین است که جنگ اغلب همان‌قدر صمیمانه و عمیق توصیف می‌شود که عشق.

از بنجامین فرانکلین هم‌چنین نقل است که «هرگز جنگی خوب یا صلحی بد وجود نداشته است.» ــ گفته‌ای حکیمانه که بد نیست هنگام در نظر گرفتن تلاش‌های ویتمن برای درمان زخم‌های جنگ داخلی آمریکا به خاطر بسپاریمش ــ تلاش‌هایی جسمانی و روانی، در زندگی و بر کاغذ، برای درمان دردهایی که صد و پنجاه سال بعد از این که سربازان شمال و جنوب سلاح‌هایشان را زمین گذاشتند هنوز از بعضی جهات درمان نشده‌اند. می‌گویند تاریخ را فاتحان می‌نویسند، به خاطر همین است که وظیفه‌ی سر دادن آواز شکست بر دوش شاعران گذاشته شده است، آوازی که روایت جریان تحقیر‌شده‌ی زندگی و فراز و نشیب شب‌ها و روزهای کسانی را سر می‌دهد که در جنگ و در عشق شکست می‌خورند ــ و این یعنی روایت همه‌ی ما.

—CM

Question

تاریخ ملت شما در دهه‌های اخیر چطور بازنویسی شده است؟ آیا نمونه‌هایی از تاریخ را سراغ دارید که درشان تجدیدنظر و جای «فاتحان» و «شکست‌خوردگان» عوض شده باشد؟