Önsöz

Whitman’ın çağdaşı, Amerikalı şair Emily Dickinson, zafer ve başarının karanlık yanını keşfetmenin bir ustası olarak, şöyle demişti: “Başarıyı en tatlı şey sayar / Başaramamış olanlar.” Bir savaşın galipleri değil, kurbanı “Tarif edebilir zaferi / Öylesi apaçık,”  yani “yenilmiş – can çekişirken – / Yasaklı kulağında / Zaferin uzak ezgileri / Kahredici, apaçık çınlayan!” Zaferin sesleri, başka hiç kimse için, yenilmiş ve can çekişen, karşı taraftan gelen sevinç bağırışlarını duymaya çabalayan için olduğu kadar belirgin değildir. Bölüm 18’de Whitman, Dickinson’ın zafer yorumunu kısmen paylaşır, ama daha ölçülü ve eşitleyici bir biçimde: Istırabı öne çıkarmak yerine, yenilmiş olanı sıkıca kucaklar. Savaşın “müziğini” –“borularını” (“kornetlerini”) ve “davullarını”– tahayyül eder, ama okuruna yalnızca “zafer kazanmanın,” galip gelmenin değil, “yenik düşmenin” (“düşmenin”) de iyi olduğunu hatırlatır, çünkü “savaşlar nasıl bir ruhla kazanılırsa, aynı ruhla kaybedilir” (“savaşlar kazanıldığındakiyle aynı ruh hali içinde kaybedilir”). Kaybedenler kazananlar kadar sıkı mücadele ederler; kaderin cilvesi ve askerî çarpışmanın öngörülemez yanları olmasa onlar da muzaffer olabilecektirler. Yani, Dickinson gibi, Whitman da “ölenler için” (“ölüler için”) “çalar davulunu gümbür gümbür” (“vurur, çalar”) ve “en gür, en şen sesleri üfler dudaklarıyla” (“ağızlıklarından üfler en gür ve neşeli ezgilerini”). Onun davulları ve “boruları” (“kornetleri”) yani savaş müziği, kazananlar kadar “mağlupları” (“başarısız olanları”) da kutlar, zira meçhul ve mağlup ölüler “tanınmış en büyük kahramanlar” kadar kahramanca eylemler ifa etmişlerdir. Şair, hepsi adına konuşur, yalnızca tarihin muzaffer addettikleri için değil.
Bu bölüm İç Savaş sırasında ve savaşın ardından daha büyük bir yankı bulmuştur; Whitman, bozulan Birliğe şifa vermeye, galip Kuzey ile mağlup Güney’i uzlaştırmaya ve her iki tarafı tekrar birleşen bir ulusta buluşturmaya çalışmıştır. Bağışlayıcılık ve uzlaşmayı salık vermiş, savaşta her iki tarafın gösterdiği cesaret ve yiğitliği takdir etmiştir. Bu tutum, “Benliğimin Şarkısı / Kendimin Şarkısı”nda savaştan çok önce belirgindir; herkesi kapsayacak bir eşitlik vizyonuna dair arayışı, Whitman’ı, kaybedenleri kazananlarla beraber özümsemeyi hayal etmeye yöneltmiştir. Böylelikle bu bölüm, şairin en kapsamlı eşitlik bildirilerinden biri olan Bölüm 19’a zemin hazırlar.

--Ed Folsom