آن‌جا کیست؟ مشتاق و بی‌شرم، 
رازورز و عریان:
چگونه توان برمی‌گیرم
از گوشتی که می‌خورم؟

به هر تقدیر، آدمی چیست؟ چیستم من و چیستی تو؟

هرچه نشان می‌کنم از آنِ خویش   
تو بدانِ خود جاگزین خواهی کرد،
و اگر جز این، 
اتلاف وقت است شنیدنِ من.

نقه نمی‌زنم
آن نق‌نقی که جهان را گرفته است
که تهی‌اند ماه‌ها 
و زمین جز چرک و لجن ‌نیست.

نه با ناله و تملق، پاکت گردهای علیلان در دست، 
نه با هم‌نواییِ دست چهارم‌،
کلاه به سر می‌کنم
هرجا خوشایندم بود
چه درون و چه بیرون.

چرا باید عبادت کنم؟ 
چرا باید از درِ ستایش و تشرفیات در آیم؟
تفتیش‌کرده طبقات را، لایه‌ به لایه من، 
کاویده مو به مو، 
مشورت کرده با پزشکان و 
محاسبه کرده به دقت،
چربی‌ای نمی‌یابم خوش‌تر از چربیِ پیوسته به استخوان‌های خویش.

خود را می‌بینم در تمامی مردم، 
نه یک ارزن بیش و نه یک ارزن کم،
وز خود، بد و خوبی که می‌گویم 
از آن‌ها هم می‌گویم.

می‌دانم که استوارم و سالم،
و همیشه به سوی من روانند اشیای همگرای جهان 
همه برای من کتابت شده‌اند، 
و باید معنای این مکاتیب را دریابم‌.

می‌دانم که بی‌مرگم
می‌دانم نمی‌توان این مدارم را
‌به پرگار نجار جابجا کرد،
می‌دانم چون چوب نیم‌سوخته‌ی کودکی 
که شب را خط‌خطی می‌کند
سپری نخواهم شد.

می‌دانم همایون‌ام،
روحم را به توجیه خویش یا به ادراک دیگران رنجه نمی‌کنم
می‌بینم که قوانین طبیعت هرگز عذرخواهی نمی‌کنند
(و با این وجود، گمان می‌کنم که بیش از ترازِ بنایِ خانه‌ام غروری‌ ‌ندارم.)

هستم چنان که هستم، 
و همین کافی‌ست،
اگر در عالم کسی دیگر نداند، 
به شادمانی می‌نشینم هنوز 
و اگر همه‌عالم باخبر باشند 
باز شادمانانه خواهم نشست.‌

یگانه عالمی که آگاه است و 
و بزرگترین است مرا 
خود هستم
و خواه امروز به عالم خویش درآیم 
یا ده هزار و ده میلیون سال دیگر 
به خوشرویی می‌توانم‌اش اینک بستانم و 
به همان بشاشت 
می‌توانم صبر پیشه کنم.

‌قدم‌گاهِ من 
در سنگ خارا حک و نقر شده‌است
‌به هرچه تو زوال می‌نامی می‌خندم
و می‌شناسم وسعت و دامنه‌ی زمان را.‌

Song of Myself, Section 20 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

تورو در والدن که چاپش هم‌زمان شد با نخستین چاپ برگ‌های چمن چنین نوشته است: «اگر کس دیگری بود که به خوبی خودم می‌شناختمش این‌قدر درباره‌ی خودم صحبت نمی‌کردم. متأسفانه به خاطر محدود بودن تجربه‌ام گرفتار این موضوع شده‌ام.» تجربه‌ی تورو واقعاً محدود بود ــ گفته‌ی او «من بسی در کونکورد سفر کرده‌ام.» به‌طعنه به گردش‌های روزانه‌اش در جنگل‌های اطراف بوستون برمی‌گردد. این جهت‌گیری او نسبت به دنیا کاملاً متفاوت از گستردگی ویتمن و تمایل او برای در آغوش کشیدن تمامی خلقت به نظر می‌رسد. اما آیا واقعاً این دو متفاوت‌اند؟ هردوی آن‌ها معنای مطلق را از طریق خویشتن جست‌وجو می‌کرد؛ تورو سهم خود از واقعیت را بیش‌تر در طبیعت می‌جست و ویتمن زندگی‌هایی بس دور از زندگی خود را تصور می‌کرد. او در این بخش می‌نویسد: «خود را می‌بینم در تمامی مردم، / نه یک ارزن بیش و نه یک ارزن کم، / وز خود، بد و خوبی که می‌گویم / از آن‌ها هم می‌گویم.» آنچه بین تورو و ویتمن مشترک است کنجکاوی‌ای است که همراه با تماشای موشکافانه‌ی دنیا آن‌ها را به سمت حقایقی ماندگار درباره‌ی قدم‌زدن‌هایشان در زیر نور خورشید، درباره‌ی زندگی‌شان بر زمین سوق داد؛ آن‌چه آن‌ها شاهد بودند و برای آیندگان ثبت کردند ــ یکی با ترجیح دادن طبیعت به حضور مردمان و دیگری با راه دادن همه‌چیز در افق دید خود ــ سنگ‌بنای ادبیات آمریکا شد. می‌گویند وقتی از تورو در زمان مرگش پرسیدند آیا واقعاً می‌تواند وجود زندگی بعد از مرگ را حس کند، پاسخ داد: «دنیاها به نوبت.» برای ویتمن زندگی بعد از مرگ همیشه این‌جا و الان بود و از ازل تا ابد کشیده شده بود. به‌علاوه مرگ او را نمی‌ترساند چراکه معتقد بود دنیاهای بیش‌تری انتظارش را می‌کشند. ویتمن در این بخش نوشته است: «می‌شناسم وسعت و دامنه‌ی زمان را» ــ و او این وسعت و دامنه را نه با قاشق چایخوری که هم‌چون ستاره‌شناسی اندازه گرفت که مدار جرمی آسمانی را که کسی پیش از این ندیده است ردیابی می‌کند: شاعری که کلاهش را هم درون هم بیرون بر سر می‌گذارد.

—CM

Question

به نظر می‌رسد ویتمن دوست دارد نه‌تنها ما را به پذیرش جسم‌مان که به ارج نهادن آن تشویق کند. جسم چیزی است که ما همه به طور مشترک داریم و بنابراین برای ویتمن اساس تفکر دموکراتیک به شمار می‌رود. به نظر شما اگر ما، آن‌طور که ویتمن پیشنهاد می‌کند،عملاً جسم‌مان را می‌پرستیدیم، خشونت در دنیا کم‌تر می‌شد؟ یا که پرستش جسم سرچشمه‌ی خشونت است؟