Foreword

در دفترچه یادداشت‌های ویتمن مربوط به اوایل دهه‌ی ۱۸۵۰ چندین جا می‌توان نخستین نشانه‌های «آواز خویشتن» را دید؛ یکی از تکان‌دهنده‌ترین این نشانه‌ها در دفترچه‌ای است که با عنوان تالبوت ویتسون شناخته می‌شود که درش ویتمن شیوه‌ی صحبت کردنی کاملاً تازه را باتردید به روی کاغذ می‌آورد. او ابیاتی به شیوه‌ی شعر آزاد می‌نویسد، همان شیوه‌ای که بعدها برای نوشتن برگ‌های چمن به کار می‌برد، و تلاشی دیوانه‌وار را برای صدا بخشیدن به خویشتن‌های بسیار متفاوت ملت سرشار از تناقض خود ارائه می‌کند. او می‌نویسد: «شاعر برده‌هایم من و شاعر ارباب برده‌ها.» و ادامه می‌دهد: «شاعر تنم من/ و منم.» ویتمن این‌جا مکثی می‌کند و دوباره سخن از سر می‌گیرد: «شاعر تنم من/ و شاعر جان/ با برد‌ه‌های زمین می‌روم همان‌طور که با ارباب‌ها/ و خواهم ایستاد بین ارباب‌ها و برده‌ها،/ و وارد هر دو خواهم شد تا هر دو مرا درک کنند، یکسان.» این لحظه‌ی خارق‌العاده‌ی شروع برگ‌های چمن نشان می‌دهد که برگ‌های چمن در بدوِ خلق اثری «به دنبال لغو بردگی» نبود، دست‌کم نه به معنای مرسوم این عبارت،‌ چرا که در آثاری این چنین برده به جنگ ارباب شیطان‌صفت می‌رود و اختلاف‌های حل‌نشدنی ملت تشدید می‌شود. ویتمن درعوض به دنبال صدایی می‌گردد که این اختلاف‌ها را مرهم نهد، صدایی چنان فراگیر که هم صدای برده‌ها باشد هم صدای ارباب‌ها ــ یا صدایی که فاصله‌ی بین آن دو را از بین ببرد.

این آغازِ تلاش ویتمن است برای تبدیل شدن به آن صدای ناممکنی که نماینده‌ی آمریکاست ــ صدایی نماینده‌ی همگان، نه از آنِ احزاب یا گروه‌ها که از آنِ تک تک ملت، صدایی چنان روان که شهروندیِ همه‌ی افراد این فرهنگ را در بر گیرد. به این ترتیب ویتمن در این یادداشت‌های اولیه قطب‌های انسان محتمل ــ آن‌طور که در اواسط قرن نوزدهم بر او عیان بود ــ را شناسایی می‌کند؛ آن طیفی را که صدای شاعرانه‌ی فراخ‌اش باید می‌توانست پوشش دهد: از برده تا ارباب برده. بینش تازه‌ظهور او به این باور برمی‌گشت که تک‌تک خویشتن‌های دموکراتیک وسیع و متناقض هستند، به همان گوناگونی خود ملت، و بنابراین شاعر باید ملت را بیدار کند و آمریکایی‌ها را از سستی و خمودی تبعیض و ساختار طبقاتی‌شان بیرون بکشد تا بفهمند که هرکدام‌شان، درون خود، به‌طور بالقوه دربرگیرنده‌ی همه‌کس دیگر ــ به‌طور بالقوه همه‌کس دیگر ــ هستند. ویتمن معتقد بود پایان برده‌داری زمانی از راه می‌رسد که برده‌دار و برده، هردو را بتوان با یک صدا نمایندگی کرد،‌ زمانی‌که هردو بتوانند خودشان را در «من» و در «تو»ی شاعر دموکراتیک بشنوند، زمانی‌که برده‌دار بتواند برده‌ی بالقوه‌ی درون خود را و برده برده‌دار درون خود را تجربه کند؛ برده‌داری [تنها] در آن لحظه‌ی روشنگری به پایان خواهد رسید. نخستین انتشار این صدا در ۱۸۵۵ فقط پنج سال پیش از آن بود که ملت متوجه شوند چطور نیروهای اختلاف و خشونت بر امیدهای رنگ‌باخته‌ی یکپارچگی و هم‌دلی‌شان مستولی شده است.

این متن متن قدرتمندی است، اما جالب این‌جاست که ویتمن با کشیدن خطی مورب بر روی قسمت اول در دفترچه یادداشت خود آن را حذف می‌کند (برای دیدن بخش حذف‌شده این‌جا را کلیک کنید) و مصراع‌هایی که درنهایت به «آواز خویشتن» راه می‌یابد تنها این‌هاست: «شاعر تنم من و / شاعر جان.» تجسم بنیادستیزانه‌ی ویتمن، به هم پیوستن برده و ارباب برده، با وجود آن‌که به نظر می‌رسد سرچشمه‌ی واقعی پیام اصلی «آواز خویشتن» است،‌از شعر حذف می‌شود. انگار ادعای در اختیار داشتن قدرت بیان موقعیت‌های شهروندی افراطی در جامعه‌ی آمریکا ــ برده و برده‌دار، سیاه و سفید ــ به‌نوعی بازکننده‌ی راه ویتمن بوده برای گفتن از تن و از جان با یک صدای واحد. ویتمن اول آموخت که با روبه‌رو شدن و صحبت از آزاردهنده‌ترین انشعاب آمریکا، یعنی سیاه و سفید، می‌تواند دوگانگی‌ها را یکدست کند. به این ترتیب تاریخچه‌ی مملو از رنج و عذاب نژادپرستی آمریکا نطفه‌ی «آواز خویشتن» را می‌بندد و به ویتمن اجازه می‌دهد تا همه‌ی تفاوت‌های دیگر را که آدمی را دسته‌بندی و طبقه‌بندی می‌کنند ــ بهشت و جهنم، مذکر و مؤنث ــ از بین ببرد. این حس عرفانیِ خویشتنی بزرگ‌تر از تمامی تلاش‌ها برای تقسیم‌بندی آن خویشن باعث رهایی شاعر می‌شود تا او بتواند خود را منبسط کند و آن‌قدر گسترده شود که تصور کند دارد به تمام دنیا، به زمین و دریا و شبی که آن‌ها را در بر می‌گیرد، عشق‌ می‌ورزد. آن‌گاه که این شاعر دموکراتیک از قید تبعیض‌های قدیمی آزاد می‌شود، هیچ‌چیز برای «عشق سوزان وصف‌ناپذیر»اش زیادی بزرگ نیست.

« پسین