ای گستره‌ی جوانی! ای اتساع همیشه متّسع!
ای مردانگی، متوازن، آراسته و بالغ!

عشاق‌ام خفه‌ام می‌کنند،
به لبانم هجوم می‌آورند، مالامال در منافذ پوستم،
در خیابان‌ها و سالن‌های عمومی تنه‌ام می‌زنند،
شب‌ها برهنه به سراغ من می‌آیند
صبح‌ها داد درود برمی‌آورند از فراز صخره‌های رود،
جیرجیرکنان‌ بالای سرم تاب می‌خورند،
از میان باغچه‌ها، تاکستان‌ها و بوته‌های پیچیده درهم
نام‌ام را صدا می‌زنند،
بر هر لحظه‌ی زندگی‌ام فرود می‌آیند
تنم را با بوسه‌های نرم بلسانی می‌بوسند
بوسه‌ها را بی‌سر و صدا، مشت‌ مشت
از دل خویش بیرون می‌آورند و به من می‌بخشند.

ای روزگار پیری که باوقار برمی‌خیزی،
خوش آمدی ای ظرافتِ وصف‌ناپذیر روزهای محتضر!

هر وضعیتی نه تنها خود را عیان می‌کند
بلکه آشکاره می‌کند هرچه را که در فردایش می‌روید،
و سکوت تیره نیز
‌چنان‌که هرچیز دیگری عیان‌گر است.

شب‌هنگام دریچه‌ی سقفم را می‌گشایم و منظومه‌های پراکنده را می‌بینم،
و هرچه می‌بینم متکثر است
در چنان ارتفاعی که می‌توانم لبه‌‌ها را
فقط تا حواشیِ منظومه‌ها‌ی دورتر محاسبه کنم.

وسیع‌تر و وسیع‌تر می‌گسترند،
منبسط‌، همیشه منبسط
بیرون‌شونده و بیرون‌رونده،
همیشه بیرون‌رونده.

آفتاب من آفتاب خود را دارد
مطیع به دورش می‌گردد
و در فوج مداری بزرگتر به یارانش می‌پیوندد
و منظومه‌های بزرگترِ پس از آن،
که در آن میانه، بزرگترین‌ها، کوچک به نظر می‌آیند.

نه توقفی وجود دارد و نه هرگز امکان توقفی،
اگر من، تو و تمامی‌ی جهان‌ها
و هرچه بالا و پایین سطوحشان
در همین آن
به جسم محو شناوری تقلیل می‌یافتیم،
در درازمدت بی‌اثر می‌بود
و بی‌شک بازمی‌گشتیم به همانجا که حالا هستیم،
و فراتر خواهیم شد بی‌تردید
و آنگاه فراتر و فراتر.

کرورها میلیون ادوار، و هزاران کرور میلیون کیلومتر مربع
این گستره را به خطر نمی‌اندازد یا بی‌قرارش نمی‌کند،
آن‌ها چیزی جز اجزا نیستند و جز اجزا آن‌جا چیزی نیست.

تا هر اقصایی که تو را به دید می‌آید
فضای بی‌نهایت برون‌اش است
تا هر شماره‌ای که تو را به شمار می‌آید‌
زمانِ بی‌نهایت کنارش است.

میعاد من مقرر است، تردیدی در آن نیست،
خدا آن‌جا خواهد بود منتظر،
تا من در شرایطی کامل بیایم،
آن رفیق و یار کبیر،
آن عاشق خالص که در حسرت اویم
آن‌جا خواهد بود.

Song of Myself, Section 45 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

زمان و فضا در فرآیند عشق ورزیدن گسترده می‌شوند و فرو می‌ریزند؛ تنها امر ثابت در گستره‌ی یک ساعت، یک عمر زندگی، یک دوره‌ی زمانی، قانون جذابیت است، قانونی که همه‌چیز تابع آن هستند، قوس تمنا و اشتیاق، قوسی که تاریخ و جغرافیا در نقاط مختلف آن به هم می‌رسند تا بعد دوباره هرکدام راه خود را بروند: و این مضمون پنهان شعر است. در این بخش ویتمن مسیر این قوس را در تجربیات خود دنبال می‌کند ــ عشاقی که او را خفه می‌کنند، بالای سرش جیرجیر می‌کنند، و «بر هر لحظه‌ی زندگی‌[اش]» از جوانی تا پیری و ورای آن «فرود می‌آیند؛» در تصور ویتمن از عالم هستی‌ای که تا بی‌نهایت گسترده می‌شود، ستاره‌هایی که او از دریچه‌ی سقف‌اش می‌بیند فقط «حواشی منظومه‌های دورتر[ی]» هستند که او همین حالا هم ساکن‌شان است. همان‌طور که ما ساکن‌شان هستیم. با نخستین اشاره‌ای که به «سکوت تیره»، به خلاء، می‌کنیم، شاگردی منطق گیتی‌ای را می‌پذیریم که نمی‌فهمیم‌اش. همین‌طور بود که در کودکی از پشت پنجره‌ی اتاق ناهارخوری خانه‌ی پدربزرگ و مادربزرگم در مریلند به تماشای پارکینگی می‌نشستم که پر می‌شد از [ماشین‌های] مریض‌هایی که شب‌ها برای وقت دکترشان می‌آمدند آن‌جا. پدربزرگم که پزشک محلی بود قبل از دسر میز شام را ترک می‌کرد و به مطب خود در زیرزمین خانه می‌رفت؛ هرچند من از درد مردان، زنان، و کودکانی که در اتاق انتظار منتظر نشسته بودند غافل نداشتم، ترس خاصی را حس می‌کردم که از پله‌ها بالا می‌آمد، ترسی که هنوز هم مرا ترک نکرده است. پدربزرگم وقتی بعد از ساعت‌ها برمی‌گشت بالا در آشپزخانه می‌نشست و بیسکویت شور و پنیر می‌خورد و از آدم‌هایی می‌گفت که درمان کرده بود: داستان‌هایی که برایم قوت‌قلبی در مقابل هراس و وحشت می‌شدند. ویتمن شاید بگوید: این قصه‌ها فقط اجزا هستند چون همه‌چیز فقط جزئی است [از آن گستره]. دلم می‌خواهد باور داشته باشم که خدا و «عاشق خالصی که [ویتمن] در حسرت [اوست]» در زندگی اخروی، که از نظر شاعر در همین اکنون ابدی است، «آن‌جا خواهد بود.» امیدوارم راست باشد که «نه توقفی وجود دارد و نه هرگز امکان توقفی؛» که از اتساع جوانی‌مان، پیری، هم‌چون احساس نشاطی پیش از «ظرافت وصف‌ناپذیر» انتهای راه در جسم‌مان برخواهد خاست؛ که آن‌چه پیش روی ماست در همین اکنون و این‌جاست: زمان و فضای بی‌انتها. این‌جاست که من منتظر خواهم بود، منتظر هستم، همیشه منتظر بوده‌ام، منتظر تو.

—CM

Question

در این بخش، ویتمن برای اشاره به جوانی خود از عبارت «اتساع همیشه متّسع» استفاده می‌کند. جوانی چگونه متّسع است؟ معانی ضمنی تصویری که ویتمن ارائه می‌کند چیست؟