Önsöz

Şimdi şair, gençliğinin “her daim zorlanmış esnekliğinden” (“daima sınırları zorlanan esnekliğinden”), “dengeli, kırmızı yanaklı ve dolgun” (“dengeli, kanlı canlı, gelişkin”) olgunluğuna, oradan da “muhteşem ortaya çıkan yaşlılığa” (“harikulade yükselen yaşlılığa”) ve nihayet “anlatması imkânsız son günlere” (“son günlerin eşsiz zarafetine”) doğru yaşamının izlediği güzergâhı düşünür ve her münferit yaşamın zamanın sonsuz dönüşümlerinin somut örneği olduğunu fark eder. Hiçbir şey sabit ve değişimsiz değildir, her şey ebedî başkalaşımdır ve değişken yaşamlarımıza –zigottan cansız bedene kadar– kısa bir bakış, maddi değişimin harikulade gizemini gözler önüne serer. Üstelik bu değişim, etrafımızdaki dünya ile aralıksız etkileşimimiz sayesinde ateşlenir, ilk bilinçli karşılaşmamızdan sonuncusuna, ilk yudumladığımız şeyden son nefesimize. “Boğuyor beni sevgililerim” (“sıkıştıyor beni sevgililerim”) der Whitman ve teninin gözeneğindeki minik bir bitten, sokakta ona değip geçen yabancılara ve geceleyin yatakta onunla olan çırılçıplak âşığa kadar bütün o “sevgililer,” bedenine nüfuz ettikleri, değip geçtikleri ve öpücük kondurdukları sırada onu değişime uğratırlar. Buradaki “boğmak / sıkıştırmak” anlamında kullanılan sözcük (suffocate), etimolojik olarak “boğazın altında, aşağısında” anlamına gelir. “Kendimin Şarkısı / Benliğimin Şarkısı” kutsal bir boğulma halinin şiiridir; şairin dört bir yanındaki tüm şeyler yutulur (Bölüm 33’teki muazzam kataloğu hatırlayın: “Bütün bunları yutuyorum, güzel geliyor tadı, hoşuma gidiyor, benim bir parçam oluyor” / “Tümünü yutup alıyorum içime, hepsi de enfes, tadını çıkarıp özümsüyorum hepsini”), benliğin dışındaki fevkalade miktarda muhtelif şey fiziksel duyular yoluyla onun bedenine dâhil olur ve ardından, şair her şeye ses vermeye çalıştığı sırada hepsi onun tıkanmış boğazından dışarıya çıkmak için birbiriyle çekişir.
“Her durum yalnızca kendini neşretmez, kendinden sonra büyüyeni ve kendinden doğan şeyi de neşreder” (“Kendini açığa vurur her durum ve meydana getirir kendi içinden gelişip ardından geleni”) der Whitman, burada alışılmadık bir sözcük (promulge) kullanır (sözcüğün kökeni “kamuya yansıtmak,” “yayımlamak,” “açığa çıkarmak” anlamını taşır): Mevcut anda tezahür eden olay, şey ya da kişi fiziksel dünyada tümüyle belirip kendini ortaya koymakla kalmaz, aynı zamanda dönüşeceği her şeyi de içerir. Gelecek dönüşümleri göremeyiz ama dönüşümler olacağına emin olabiliriz ve mevcut koşullardan zuhur eden her şey esasen mevcut koşullar tarafından içerilmiştir. Hatta “kara sükûnet” (“karanlık sükûnet”), yani bizzat sessizliğin esrarı bile gelecekteki bir sesi içerir. Söylediğimiz ya da yazdığımız sözler eninde sonunda sessizlikten doğar ve dilin mucizesi de budur.
Böylelikle Whitman, bu bölümü, astronomların kapılarını araladığı yepyeni, uçsuz bucaksız kozmosu bir kere daha tasavvur ederek noktalar. Evrende ne kadar uzağa gidersek gidelim, ötesinde evrenler vardır (günümüzde teorik fizikçiler sonsuz sayıda evren olabileceğini tartışmaktadırlar). Zamanda ve mekânda ne kadar yolculuk edersek edelim bir sona varamayız. Whitman’ın evreni başı veya sonu olan bir evren değildir, sürekliliğin kendisidir. “Dur durak” (“duraklama”) yoktur, olamaz. Her şeyin “havada süzülen soluk bir şeye” (“donuk bir pelteye”) “küçüleceği” (“dönüşeceği”) apokaliptik bir sonu tahayyül etsek dahi, yaşamın, dönüşümün ve evrimin güçleri maddenin “havada süzülen [hali]” (“peltesi”) üzerinde hemen harekete geçerdi ve “birkaç katrilyonluk dönem” (“katrilyonlarca çağ”) içinde bilinçli varlıklardan oluşan bilinçli bir dünya meydana gelirdi.
Dolayısıyla, kendimizde uçsuz bucaksız, hayal edilemez gelecekler barındırırız. Şiirin ilk versiyonunda Whitman bu bölümü şu dizeyle bitirmiştir: “Yaklaşıyor buluşma saati. . . . orada olacak Rab ve biz gelene dek bekleyecek.” Daha sonra, uçsuz bucaksız evreni daha da kişisel ve samimi kılacak şekilde değiştirmiştir son kısmı: Whitman’ın “Tanrı”sının (“Rabb’inin”) “büyük/ulu Yoldaş” olduğu ortaya çıkar, bir “yatak arkadaşı,” hasreti çekilen bir sevgili. Zira mevcut ânın malzemeleri bundan yüzlerce, binlerce, milyonlarca ya da katrilyonlarca yıl sonra her ne olurlarsa olsunlar bizimle yakından ilişkili olacaklardır, çünkü son derece hakiki bir tarzda biz olmuştur onlar.

--Ed Folsom