Foreword

ویتمن همان‌طور که به این فکر می‌کند که زمان چطور مدام لحظه‌ی اکنونی پیش روی ما می‌گذارد که همواره در حال از نو شدن است، به این هم فکر می‌کند که در بستر این زمان زبان چطور شکل می‌گیرد: از نخستین صداهای تقلیدی بشر گرفته تا زبان‌های نخراشیده‌ی گونه‌ی هند و اروپایی تا تغییرات بی‌پایان حروف باصدا و بی‌صدا، یکی شدن‌ها،‌ و وام‌گیری‌هایی که می‌شوند مجموعه زبان‌های همواره در حال تغییری که ما اکنون می‌شناسیم و صحبت می‌کنیم. ویتمن به این نکته آگاه است که وقتی در اواسط قرن نوزدهم انگلیسی آمریکایی صحبت می‌کند، درواقع دارد ملغمه‌ای خارق‌العاده از زبان‌های مختلف را صحبت می‌کند. امروز ما به ایده‌ی ریشه‌شناسی‌های کلمات ــ تاریخچه‌ی هر کلمه‌ای که به زبان می‌آوریم به‌راحتی در لغت‌نامه‌ها در اختیار ماست ــ و به این‌که کلمات‌مان [کلمات انگلیسی، م.] ریشه‌های یونانی، لاتین، آنگلوساکسون، و سانسکریت دارند خو گرفته‌ایم؛ اما برای ویتمن ریشه‌شناسی واژگان یکی از علوم تازه‌ی آتشینی بود که به‌تدریج داشت نوع نگرش بشر به گذشته را تغییر می‌داد ــ تعدادی از لغت‌نامه‌های حاوی ریشه‌شناسی کلمات در دوران زندگی ویتمن چاپ شدند. بنابراین او «لغت‌نامه‌نویس» را از جمله محققانی می‌داند که باید به خاطر حقایق «مفید»ی که در اختیار شاعر می‌گذارند گرامی داشته شوند، حقایقی که آن‌گاه شاعر می‌تواند از واقعیت خشک به بینشی شاعرانه تبدیل‌شان کند. ویتمن از زبان‌شناس هم نام می‌برد که «نحو الواح کهن را ساخته است» ــ آن حکاکی‌های هیروگلیف در بناهای یادبود مصر باستان که کلید رمزگشایی زبان مصری‌ها را در اختیار محققان گذاشت و به بشر قرن نوزدهم امکان دسترسی به فرهنگی را داد که در غیر این صورت با گذر زمان از دست رفته بود.

این محققانی که سر و کارشان با کلمات است به شیمی‌دان‌ها و ریاضی‌دان‌ها و محققان دیگری می‌پیوندند که دستاوردهای‌شان زمان و فضا را به شکلی انفجارگونه گسترش داد تا عالم کوچکی که مرکزش زمین بود و خدا هزاران سال پیش خلقش کرده بود تبدیل شود به کیهانی نامتناهی مشتمل بر ده‌ها میلیارد کهکشان که «انفجار بزرگِ» ذرات پانزده میلیارد سال قبل خلقش کرده بود. علم ناگهان زمان و فضای کافی را برای روی دادن معجزات خلق کرد ــ شکل‌گیری ستاره‌ها و سیستم‌های خورشیدی و خود زمین، تکامل آرام و بی‌امان زندگی و تبدیل آن به فرم‌هایی بی‌انتها که سرانجام منجر شد به آفرینش انسان‌ها و این شاعری که این کلمات را می‌نویسد و این مایی (سرانجامی مشابه از پس‌لرزه‌های مستمر آن انفجار پانزده میلیارد سال پیش) که اکنون می‌خوانیم‌شان. چنین است که این شاعر واقعیت را می‌پذیرد و «یارای انکار» آن را ندارد؛ او «زمان را به تمامی می‌پذیرد» چراکه می‌داند زمان و واقعیت مملوند از «جسمانیت» که در لغت‌نامه‌ی مورداستفاده‌ی ویتمن چنین توصیف شده بود: مسلکی که بر اساس آن روح بشر «جوهری روحانی جدا از ماده نیست بلکه نتیجه یا تأثیر سازمان یافتن ماده است در تن.» واقعیت شیوه‌ی سازمان یافتن و از نو سازمان یافتن ذرات عالم است در طول زمان، و زمان به‌قول ویتمن «همه را کامل می‌کند،» چراکه همه را شامل می‌شود، همه را پذیرا می‌شود، هیچ‌چیز را رد نمی‌کند. با در اختیار داشتن فضای نامتناهی و زمان بی‌پایان، آن‌چه ممکن است محتمل می‌شود، آن‌چه محتمل است حقیقت می‌شود، و همه‌چیز اتفاق می‌افتد و هیچ‌چیز طرد نمی‌شود. ارباب‌ها بَرده می‌شوند؛ برده‌ها ارباب؛ شاهان گدا می‌شوند؛ گدایان شاه.

به این ترتیب کلمات ویتمن تنها «تذکر اموال» مردمان و کشورهای امروز نیستند، چراکه زمان همه‌ی این‌ها را تغییر می‌دهد. کلمات او درعوض «یادآور حیاتی ناگفته» می‌شوند «وز آزادی و رهایی،» چراکه ــ با گذر زمان و فراهم آمدن فضا ــ هرچیز زندانی خلاصی پیدا خواهد کرد. کلمات ویتمن صرف آن چیزی نمی‌شوند که به نظر می‌رسد در زمان متوقف مانده است بلکه صرف آن‌چه می‌شوند که در واقعیتِ شکل‌پذیر همواره متغیری که با زمان تضمین می‌شود همواره ممکن به نظر می‌رسد. ویتمن خود را وقف تاریخ‌های نانوشته‌ی دموکراسی‌هایی می‌کند که قرار است از راه برسند، نه تاریخ‌هایی که پیش از این روی داده‌اند. به این ترتیب شعر او به «خواجه‌گان و عقیمان،» به آن‌ها که نمی‌توانند سرچشمه‌ی زندگی‌های نو و مستمر باشند، تقدیم نمی‌شود، بلکه تقدیم می‌شود به «زنان و مردان بارور»ی که می‌توانند نسل‌های نو (و ایده‌های نو) بزایند، نسل‌ها و ایده‌هایی که پیوسته «طرح و توطئه می‌ریزند» تا آن‌چه را که در دم دائمی و تغییرناپذیر می‌رسد ضایع کنند. ویتمن خوب می‌داند که: «ناقوس عصیان» همانا صدای زمان است که واقعیت را همواره [به شکلِ] وضعیتی درحال‌تغییر و غیرقابل‌پیش‌بینی نگه می‌دارد. این بینشی است که دانش‌های تازه دراختیار ویتمن قرار داده‌اند، و او سعی دارد این بینش‌ تازه را به «کلامی مدرن» ترجمه کند، کلامی که «کلام همگان» است: این آگاهی و ایمان که روح زنده‌ی عالم هستی به‌طور همگانی عمل می‌کند، به‌واسطه‌ی جسم‌ها، موادی که همواره در حال تغییرند («هر ذره‌ی من به همان مایه جوهر فرد توست). «ناقوس‌های عصیان» همواره در بستر زمان به صدا درمی‌آیند و جسم‌ها را فرا می‌خوانند تا همه با هم برخیزند و اشکال مستبد اکنون را پیوسته از میان بردارند.

—EF

« پسین