Foreword

با رسیدن به یک‌پنجمِ آخر شعر، ویتمن صدایش را برای اوج آماده می‌کند، انگار خواننده‌ی اپرایی که برای تک‌خوانی پایانی آماده می‌شود. صدایش «ندایی است میان جمعیت،» صدایی که در میان «مردم دور و بر»ش رها می‌شود. ویتمن پیوسته دغدغه‌ی مسأله‌ی همیشه مطرح دموکراسی فرد و جمع را دارد، مسأله‌ی یک نفر و عده‌ای زیاد، آن‌چه او خود «آدم ساده‌ی جدا از دیگران» و «جماعت» می‌خواند. راز موفقیت دموکراتیک در تعامل میان تأکیدِ همواره در حال نوسان روی حقوق فردی و روی حقوق گروهی است؛ که این تعامل ارتباط نزدیکی دارد با این که در عین هم‌دردی کامل با دیگران چطور هویت فردی و جداگانه‌ی خود را حفظ کنیم. به همین خاطر است که ویتمن همواره بر خویشتنی قاطع تأکید می‌کرد، «من»ی که در خویشتن خود این توانایی را می‌بیند که هرکس دیگری در فرهنگ‌اش هم باشد، «من»ی که در خویشتن فردی خود می‌تواند انواع خویشتن‌های قابل‌روئت در ملت‌اش را حس کند. ویتمن معتقد است تک‌تک ما یک «ایالات متحده» هستیم، هویتی متشکل از هویت‌های متفاوت بسیار، صداهای ناهم‌خوان، روحیه‌های مختلف، و افکار متضاد. بنابراین شاعر صدای خود را تصور می‌کند که از صدای گروه هم‌خوانان بلندتر می‌شود اما با آن هماهنگ می‌ماند و با «جمعیت» و برای «جمعیت» صحبت می‌کند، جمعیتی که او را احاطه کرده‌ است و به توصیف او کمک می‌کند: او تنها با نزدیکان خود صحبت نمی‌کند بلکه با غریبه‌ها هم صحبت می‌کند (با مردم دور و برش که «از اهالی خانه»ی او نیستند). ویتمن با تکرار واژه‌ی «همیشه» حس تکرار و تغییری ابدی را ایجاد می‌کند که در تمام طول شعر آن را رعایت کرده و گرامی داشته است: زندگی ادامه دارد، آدم‌ها به دنیا می‌آیند و آدم‌ها می‌میرند، و با این حال «همیشه» همان «خورندگان و نوشندگان» وجود دارند، همان پرسش‌های «دشوار»ی که نسل اندر نسل آدم‌ها می‌پرسندشان و هرگز پاسخ‌شان را نمی‌یابند، همان اشتیاق‌ها و تمناهای جانکاه («آن تنفس خارش‌ها و عطش‌ها»)، همان بدجنسی‌ها و خوش‌جنسی‌ها، همان عشق، همان مرگ: همه یک «مایع مویان حیات» است جاری چون رود، رودی که هرروز نسبت به روز قبل رودی کاملاُ متفاوت می‌شود (آب آن کامل تغییر کرده است) و در عین حال همان رود دیروز است. شاعر می‌گوید «سرم می‌گردد بر گردنم» و با این عبارت نقطه‌نظر همواره در حال تغییر شعرش را نشان می‌دهد، شعری که ابیاتش چون چشم‌ها و گوش‌هایی است که مدام جهت و نقطه‌ی تمرکز خود را تغییر می‌دهند. ویتمن با یادآوری این که «آواز خویشتن» اساساً شعری است شهری، ابیاتی ایده‌آل را درباره‌ی یکی بودن میان جمع به ما ارزانی می‌دارد: «این شهر است و من یکی از شهروندانم،» شهروندانی که برداشت‌ها و علایق‌شان همه با هم تلاقی و تداخل می‌کنند تا به‌طور بالقوه وحدت دموکراتیکی از تجربه بیافرینند. به این ترتیب شاعر سرسخت‌ترین اعتراض خود را نسبت به توزیع غیرعادلانه‌ی ثروت در جامعه مطرح می‌کند (در زمان او، خصوصاً در سال‌های پس از جنگ داخلی آمریکا، چنان عدم توازن ثروتی ایجاد شده بود که تا همین اواخر یعنی تا دوران سیاست‌های اقتصادی اجتماعی زمان خود ما که به نفع وال استریت و ثروتمندان است سابقه نداشت). هجوم ویتمن بیش‌تر از آن که به بی‌عدالتی اقتصادی باشد به اثرات مضر پول‌پرستی در میان همگان، غنی و فقیر، است. هیچ‌کس به ضیافت، به لذت‌های این جهان، راه نمی‌یابد، چون همه (غنی و فقیر) حواس‌شان به برچسب قیمت‌ها و به نرخ‌های تبدیل است. ویتمن صحنه‌ای زامبی‌وار از شهر ارائه می‌کند، صحنه‌ای از مردگانِ «سکه-بر-چشم» که در شهر راه افتاده‌اند (بر چشمان مردگان سکه می‌گذاشتند تا چشمان آن‌ها بسته بمانند، اما مردگان متحرک این بیت انگار به جای چشم و درون چشمان‌شان سکه دارند). دل‌مشغول پول بودن باعث مرگ در حین زندگی می‌شود، باعث خلق معدودی ثروتمند که مغزهاشان را «قاشق به قاشق» پیمانه می‌کنند تا به حرص‌شان برسند، ثروتمندانی که بسیار بیش‌تر از مقدار مصرف خود را از آن خود می‌کنند تا هزینه‌اش را آن بی‌شمارانی بپردازند که جان می‌کَنَند و زندگی‌‌شان را به روزمرگی‌ای مرده تبدیل می‌کنند تا تنها بخور و نمیری دست‌شان را بگیرد. اما شاعر حتی در این «مانکن‌های کوچک بسیار» هم خود را می‌بیند. درست همان‌طور که در یادداشت‌های اولیه‌اش برای «آواز خویشتن» نوشته بود «شاعر بردگان و برده‌داران» خواهد بود، شاعر فقیر و غنی هم خواهد بود و سعی خواهد کرد همه‌ی چشم‌ها را به روی حماقت سلسله‌مراتب ناعادلانه‌ی قدرت، ازجمله برده و ارباب، دارا و ندار، باز کند. غنی و فقیر، برده‌دار و برده، همه جسم دارند؛ همه تمنا دارند؛ همه این زندگی را زندگی می‌کنند، و «خطوط همه‌چیزخوار» ویتمن همه‌ی آن‌ها را که «هم‌تراز» اویند «خواهد پرورد». به این ترتیب ویتمن این بخش فوق‌العاده را با فهرستی از فرم‌های بیرونی به پایان می‌برد ـ کتاب، عکس، کشتی، خانه ـ و قدرتمندانه به خاطر ما می‌آورد که این‌ها همه فرم‌های بیرونیِ انسان‌های تجسدیافته‌ی در حال زندگی و در حال نفس کشیدن هستند. ما معمولاً روی چیزها و محصولات تمرکز می‌کنیم، نه روی جسم‌های زنده‌ای که این چیزها را تولید کرده است. شاعر یادمان می‌اندازد که هر محصولی به ما سقلمه می‌زند تا به سمت زندگی و کاری که منجر به تولید آن محصول شده است هدایت‌مان کند. ما اغلب به نشانه‌ها، اشیا، نمادها توجه می‌کنیم، نه به زندگی‌ای که به این نشانه‌ها و نماد‌ها معنی می‌بخشد. ما بالا را نگاه می‌کنیم و جای دیگر را ـ آسمان را، گذشته را («قدیسان و حکیمان تاریخ» را)، چیزهای انتزاعی را («مواعظ و باورها و الهیات» را) ـ اما درست‌اش این است که پایین را نگاه کنیم، آنچه را حاضر است و واقعی. ویتمن قول می‌دهد که شعرش درباره‌ی تبدیل شدن به چیزی زیبا نیست، بلکه درباره‌ی گرفتن و پروردن چیزی است که پشت کلمات نشسته است (شاعر تجسدیافته) و چیزی که بالا سر آن‌ها نشسته است (خواننده‌ی تجسدیافته) و درباره‌ی خلق حسی جادویی از بدن‌هایی که «هم‌تراز» هم هستند: شاعر و تو «هرکه باشی».

« پسین