تنها، در دورستِ بیشه‌ها و کوه‌ها شکار می‌کنم،
سرگردان، حیرانِ روشنی و نشاط خویش،
شامگاهان امن‌جایی می‌گزینم تا شب را بگذرانم،
آتش می‌افروزم و شکار تازه را کباب می‌کنم،
بر برگ‌های گردآورده به خواب می‌روم‌، 
سگ‌ام، تفنگ‌ام در کنارم.

زیر دورترین بادبان‌اش، قایق یانکی 
درخشش و مه را قطع می‌کند
چشمانم خاک را مسکن می‌کنند
خم می‌شوم بر دماغه‌ی کشتی، 
سرخوش از عرشه فریاد می‌زنم.

قایقرانان و صیادان صدف 
زود از خواب پاشدند و توقف کردند برای من،
پاچه‌ها‌ی شلوارم را در چکمه‌ها کردم و
رفتم و سرخوشی کردم:
(کاش با ما ‌بودی آن‌روز،‌ کنار دیگ سوپ‌ صدف)

من عروسی صیاد را دیدم، در هوای آزاد، در دوردستِ غرب
عروس، دختری بود سرخ‌پوست.
پدر و دوستان پدرش نزدیکش نشسته‌بودند، 
-چهارزانو و ساکت تنباکو دود ‌می‌کردند- 
کفش پوست گوزن بر پاهاشان 
و پتو‌های بلندِ ضخیم، آویزان از شانه‌هاشان.
صیاد بر ساحلی لم داده‌بود
-تمام لباس‌هایش کم و بیش پوستی بودند- 
ریش انبوه و موهای فرفری‌اش گردنش را حفاظت می‌کردند.
دست عروس‌اش را گرفته‌بود،
عروس مژه‌های بلندی داشت
-سر برهنه بود- 
طره‌های ضخیم گیسوان‌اش،
افشان بر اندام شهوت‌ناک‌اش به پاهایش می‌رسید.

برده‌ی فراری به خانه‌ام آمد
و بیرون در ایستاد،
از شکستن ترکه‌های هیزم حرکاتش را شنیدم‌،
از میان نیم‌در گشوده‌ی آشپزخانه
او را دیدم  زار و نزار،
و کنار کنده‌ای رفتم که او بر آن نشسته بود.
به درون‌اش خواندم و امان‌اش دادم
برایش آب آوردم، برای تن عرق‌کرده‌ و پاهای کبود و زخمی‌اش
وان را پرِ آب کردم،
اتاقی به او دادم که دری داشت به اتاق خودم 
و لباس زبر تمیز به او دادم.
خوب به خاطر می‌آورم چشمان گیج‌اش را، اضطراب‌اش را،
به خاطر می‌آورم که بر زخم‌های گردن و مچ پاهایش مرهم نهادم. 
یک هفته با من ماند تا حالش رو به بهبودی نهاد 
و به راه افتاد به سوی شمال.
کنار خودم می‌نشاندم‌اش سر میز-
تفنگ‌ام آماده در کناری.

Song of Myself, Section 10 —poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

در این بخش شاعر می‌رود سراغ خیال‌پردازی و یک سری قصه می‌گوید تا بتواند حقیقتی سخت را مطرح کند ـ این‌که بزرگداشت خود شامل همه می‌شود، فارق از نژاد، هویت، یا موقعیت فرد در جامعه. ران کارلسون رمان‌نویس به گفته‌ی خودش همواره براساس تجربیات شخصی می‌نوشته، چه این تجربه‌ها را واقعاْ داشته یا نداشته است؛ و همین قصه‌گویی است که راهنمای ویتمن می‌شود در تخیل بزم شکار، سفر دریایی، شکار صدف، ازدواج شکارچی با دختری سرخ‌پوست، و ماجرای برده‌ای فراری. تأثیر این شرح‌حال‌های کوتاه ویتمن کم‌تر از توصیف‌هایی نیست که او به شهادت حواسش نوشته است، چراکه او این‌جا بر جزئیاتی تأکید کرده است که مستقیم از خود زندگی می‌آیند ـ «درخشش و مه» قایق یانکی بر آب، پاچه‌های شلوارش در چکمه‌هایش، «طره‌های ضخیم گیسوان» دختر سرخ‌پوست و «لباس زبر تمیز» برده‌ی فراری. تخیلات هرچه درخشان‌تر باشد، لازم است جزئیات باورپذیرش قوی‌تر باشد.

امیلی دیکنسون می‌گوید: «همه‌ی حقیقت را بگویید اما آن را تحریف‌شده بگویید.» «موفقیت در مستقیم نبودن است.» خیال‌پردازی شاعرانه، گفتن غیرمستقیم حقیقت است، شیوه‌ای که ویمتن در لحظات حساس شعرش از آن بهره می‌گیرد، اغلب برای آن‌که خویشتن دموکراتیک‌ش را در قلمروی سیاسی‌ی تازه‌ای گسترش دهد. شاید شاعر در پس نقاب رک‌تر بتواند حرفش را بزند. (تصادفی نیست که یکی از شخصیت‌های مستعاری که فرناندو پسوآ شاعر پرتغالی برای خود انتخاب کرده بود، آلبرتو کائرو، شخصیتی شبیه ویتمن بود؛ چوپان و عارف، «اما عارف جسم» که طبیعت را با همان صدای رسایی می‌خواند که شاعر دوره‌گرد آمریکایی.) در تک‌گویه‌های شاعرانه و صورت‌نگاره‌های شخصیت‌های واقعی و تخیلی تاریخی همانی را کشف می‌کنیم که دیکنسون «شگفتی فوق‌العاده‌ی حقیقت» می‌خواند. اما آن‌هنگام که شاعر در حال خیال‌پردازی است خطر همواره در کمین است. تعجبی ندارد که ویتمن تفنگ خود را همین نزدیکی‌ها نگه می‌دارد. همیشه کسی دم در است.

—CM

Question

ویتمن سه بیت از بخش دهم شعر را به صید صدف و خوردن گروهی سوپ صدف اختصاص داده است. تأثیراین‌که ویتمن در آخر این صحنه‌ی کوتاه خواننده را مخاطب قرار می‌دهد و به‌مان می‌گوید: «کاش با ما بودی آن‌روز، کنار دیگ سوپ صدف» بر شعر چیست؟