‌هیچکس آیا تولد را بختیاری پنداشته است؟
می‌شتابم تا به او بگویم
مردن به همان مایه بخت‌یاریست
و من این را می‌دانم.

می‌گذرم از کنار مرگ، با محتضران
از کنار تولد، با نوزادان نوشسته،
و تمامیت من در فاصله‌ی کلاه و چکمه‌هایم نیست‌.
اشیای گونه‌گون را مطالعه می‌کنم،
هیچ‌یک به هم شبیه نیستند و
همه خوب‌اند.
زمین خوب و
ستارگان خوب‌ و
ملازمانشان، همه خوب‌اند.

نه یک زمین‌ام من، یا یک ملازم زمین
جفت و همراه مردم‌ام من،
همان‌سان همه بیکران و ابدی‌اند که خویشتنِ من
(نمی‌دانند آنان چقدر ابدی، من اما می‌دانم.)

هرنوعی برای خود و از آنِ خود،
مرا هرچه از آنِ من، مذکر و مونث،
مرا آن‌ها که پسر بوده‌اند و به زنان عشق می‌ورزند،
مرا مرد که مغرور است و نیش تحقیر را حس می‌کند،
مرا دلبران و ترشیده‌گان پیر، مرا مادران و مادرانِ مادران،
مرا لب‌هایی که لبخند زدند، چشمانی که گریستند،
مرا کودکان و والدین کودکان.

عریان شو!
به چشمان من گنهکار نیستی،
نه منسوخی و نه متروک،
می‌بینم
‌‌از پسِ ماهوت و پارچه‌ی کتان،
که آری یا نه
که ‌گراداگردِ تو‌ام، سرسخت، پیگیر، خستگی ناپذیر،
و نمی‌توان مرا از خود تکاند.

Song of Myself, Section 7 - poem read by Sholeh Wolpe

Afterword

در کنار هم قرار گرفتن "ابدی" و "بیکران" در بخش هفتم شعر ویتمن نقطه‌ی عطفی در "آواز خویشتن" به شمار می‌رود. ویتمنِ اهل بصیرت حد و مرز آگاهی خود را آشکار می‌سازد: اعماق روح آدمی. او می‌داند چه چیز قابل‌اندازه‌گيری نیست ــ اسرار زندگی، نیروهای ناشناخته‌ای که باعث می‌شوند کسی یک مسیر را به جای مسیر دیگر انتخاب کند، نمود‌های شور و اشتیاق، مقتضیات جامعه، ترغیب‌های ناخودآگاه، جریان‌های بکر، غرایز، ایده‌ها، ضرورت‌های . . . ــ چی؟ کشیدن نقشه‌ی قلمرویی که اساساً از آنِ خداوند است ناممکن است، و با این حال شاعر صداهایی را که در تاریکی زمزمه می‌کنند ضبط می‌کند، آن‌چه را که در اعتراف‌ها نیامده حدس می‌زند، و در مقابل زندگان و مردگان سبحان‌الله سر می‌دهد. در تدبیر دموکراتیک ویتمن، به همه‌چیز اذعان می‌شود، همه‌چیز جذب می‌شود، همه‌چیز از گناه مبرا می‌شود.

به خاطر همین است که ویتمن از سطوح مختلف واژگان و لحن‌هایی استفاده می‌کند که با هم اصطکاک دارند و رشته‌ی موسیقایی را شکل می‌دهند که درش زبان‌های (بخوانید: زندگی‌های) متعدد همخوان می‌شوند: "هر نوعی برای خود." توجه کنید که ویتمن چطور به‌نرمی از یک لحن به لحن دیگر می‌رود: از "می‌شتابم تا به او بگویم" به "مردن به همان مایه بخت‌یاری است؛" و عبارتی ساده و خبری جای خود را به حکمت مردمان ــ و حکمت اعصار ــ می‌دهد. ویتمن امر می‌کند: «عریان شو! به چشمان من گنهکار نیستی.» چرا که این "جفت و همراهِ" همگان، مذکر و مؤنث، برادر و خواهر، معشوق و مادر و "مادرانِ مادران،" همه را می‌بیند و همه را می‌بخشد، حتی او را که نیش تحقیرش زده است (این مورد ظاهراً به موضوعی شخصی اشاره دارد). ویتمن ممکن است نداند در قلب دیگری چه نهفته است ولی به هر حال بدان باور دارد.

—CM

Question

وقتی ویتمن به‌مان می‌گوید "گرداگرد" ماست، "سرسخت، پیگیر، خستگی‌ناپذیر،" و نمی‌توانیم او را از خود بتکانیم، از یک نظر احساس یک انگل را به‌مان می‌دهد، مثل چیزی که دست از سرمان برنمی‌دارد. و وقتی به‌مان می‌گوید می‌تواند "از پس" لباس‌هایمان ببیند، احساس کسی را به‌مان می‌دهد که دارد دیدمان می‌زند. چرا ویتمن خود را این‌طور به تصویر می‌کشد؟ به شعری که چنین مطالباتی از شما دارد چه واکنشی نشان می‌دهید؟